Chińczycy po raz drugi usłyszeli polską mowę dopiero na przełomie dziewiętnastego I dwudziestego wieku. Powstało wtedy dość liczne skupisko Polaków w Harbinie. Niektórzy z nich byli uciekinierami z zesłania na Syberii, ale większość stanowili inżynierowie, którzy pracowali przy budowie kolei wschodnio-chińskiej prowadzącej przez Mandżurię. Kolonia polska była w końcu tak liczna, że powstały w Harbinie kościół polski, polskie fabryki, firmy i sklepy, a do tego co najmniej trzy szkoły polskie, w tym jedna szkoła średnia i dwie podstawowe. Oczywiście szkoły te zostały założone dla spełnienia potrzeb Polaków mieszkających w Chinach, bo ich dzieci musiały uczyć się języka ojczystego. Jednak z szerszej perspektywy, szukając pierwszych śladów dydaktyki języka polskiego na terytorium Chin, niezależnie od tego, kim byli uczniowie, trzeba uznać te szkoły powstałe w Harbinie w latach dwudziestych za początek.

Zainteresowanie losami państwa polskiego zrodziło się w Chinach na przełomie XIX i XX w., w związku z dyskusjami o potrzebie wielkich reform w cesarstwie. Jednak głębsze zainteresowania kulturą polską, w tym literaturą, narodziły się w latach dwudziestych ubiegłego stulecia, kiedy Chiny były zagrożone różnymi kryzysami. Niektórzy wybitni intelektualiści chińscy zaczęli się interesować literaturą polską. Dzięki ich wysiłkom, polskie arcydzieła literackie zaczynały docierać do czytelników chińskich. Jednakże dzieła te były przekładane na chiński głównie z języka angielskiego czy japóńskiego, bo nie było jeszcze wtedy w Chinach możliwości przetłumaczenia bezpośrednio z polskiego.
1 2 3 4 5 6 7 8 9