Kształcenie Chińczyków po polsku rozpoczęło się na początku lat pięćdziesiątych XX wieku. W roku 1950, czyli niecały rok po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej i nawiązaniu stosunków dyplomatycznych między ChRL a Polską, pierwsza siedmioosobowa grupa stypendystów została wysłana do Polski na studia na różnych kierunkach, m.in na studia polonistyczne. W składzie pierwszej grupy studentów był Xiao Huimin, który po powrocie do kraju został pierwszym wykładowcą języka polskiego w Chinach.
Aby lepiej rozwijać relacje z Polską i zaspakajać wzrastające zapotrzebowanie na ludzi znających język polski, w roku 1954 razem z katedrą języka czeskiego została założona na Uniwersytecie Pekińskim katedra języka polskiego, należąca administracyjnie do Wydziału Rusycystyki.
Pierwsza grupa studentów liczyła 20 osób, wśród nich był student o nazwisku Cheng Jizhong, który został później wykładowcą i przez wiele lat był kierownikiem katedry języka polskiego.
W 1956 r., polonistyka i bohemistyka zostały przeniesione z Uniwersytetu Pekińskiego do ówczesnego Pekińskiego Instytutu Rusycystyki, gdzie stworzono Wydział Języka Polskiego i Czeskiego. W lutym 1959 r. z Pekińskiego Instytutu Języków Obcych i Pekińskiego Instytutu Rusycystyki utworzono nowy Pekiński Instytut Języków Obcych (później nazwa została zmieniona na Pekiński Uniwersytet Języków Obcych). Z katedr języka polskiego, czeskiego i rumuńskiego utworzono Wydział Języków Polskiego, Czeskiego i Rumuńskiego. Potem założono po kolei na wydziale katedrę języka węgierskiego (1961), bułgarskiego (1961), albańskiego (1961) i serbsko-chorwackiego (1963). Ze względu na położenie geograficzne i podobne realia polityczne tych krajów w 1961 r. nazwa wydziału została zmieniona na Wydział Języków Wschodnioeuropejskich.
