książka pt. David Iancu 9 lat na froncie w Chinach i Hiszpanii 1937-1945

Jesienią 1938 roku rząd republikański w Hiszpanii zdecydował się wycofać z kraju. Wiadomości o krwawej masakrze japońskich najeźdzców w Nankinie w Chinach zaszokowały zaś cały świat. W czerwcu 1939 roku wolontariusze z Brygad Międzynarodowych dowiedzieli się, że Chinom brakuje zasobów medycznych, dlatego zdecydowali się na wyjazd do Chin. David Iancu oraz inni lekarze wstąpili do Międzynarodowego Korpusu Medycznego w Chinach.

Iancu, bułgarski lekarz Ianto Kaneti, austracki lekarz Walter Freudmann, niemieccy lekarze Herbert Baer i Carl Coutelle i kilku innych pojechało do Anglii pociągiem, a Komunistyczna Partia Wielkiej Brytanii wysyłała ich do Birmingham, gdzie uczestniczyli w akcji zbiórki pieniędzy organizowanej przez lokalnych członków partii by wspierać Chiny podczas wojny. Za pieniądze ze zbiórki kupili leki i sprzęt medyczny, który zabrali ze sobą do Chin.

W swoich wspomnieniach David Iancu napisał, że ponad 20 lekarzy z Rumunii, Niemiec, Austrii, Polski, Bułgarii, Czech, Węgier i ZSRR w czterech grupach przybyło do Chin. 16 października 1939 dotarli do Tuyunguan w prowincji Guiyang, gdzie mieściło się centrum medyczne Chińskiego Czerwonego Krzyża.
Lekarze chcieli pracować w wojsku kierowanym przez Komunistyczną Partię Chin, jednak finalnie zatrudnieni zostali przez Kuomintang, a po kilku mięsiącach zostali przypisani do różnych prowincji - Syczuanu, Guizhou, Hunanu i Jiangxi by tam leczyć choroby zakaźne, szkolić lokalny personel medyczny i upowszechniać wiedzę medyczną.

Opuścili Tuyunguan i po kilku dniach podróży dotarli do prowincji Hunan, gdzie udali się do swoich miejsc pracy. David Iancu szedł do swego miejsca pracy piechotą prawie dwa tygodnie, ale po dotarciu na miejsce był bardzo rozczarowany, bo nawet oficerowie mieszkali w zrujnowanym domu, a ranni leżeli w prowizorycznej drewnianej sali. Wielu żołnierzy przechodziło malarię, miało świerzb i inne choroby. Iancu codziennie osobiście smarował ich dezynfekującym płynem.