Będąc na krawędzi porzucenia swojej idei, na drodze spotkał on siedem tańczących i śpiewających pięknych dziewcząt. Od razu wpadł on na pomysł zorganizowania grupy artystycznej, by uzbierać konieczny kapitał. Dziewczęta zgodziły się z jego propozycją i tak Tangdon Gyepo zaczął pisać i produkować taneczne dramaty oparte na opowieściach buddyjskich, które nawoływały ludzi do czynienia dobra. Grupa objechała wszystkie okoliczne wioski i jej występy bardzo podobały się płacącej za bilety publiczności. Mosty wkrótce zostały skonstruowane, a ponieważ występującymi artystami były kobiety, ta forma sztuki stała się znana jako ajailamu, co znaczy w języku tybetańskim "panie" albo "duszki". Forma ta przyjęła kształt i własny styl pod koniec XVII wieku.
