|
|
 |
 |
2005-06-24 19:35:15
CRI
|
 |
|
Tragiczne losy żołnierzy oddziału AK, którzy z poz- ycji na Mokotowie usiłują przedostać się kanałami do walczącego jeszcze Śródmieścia. Wszystkich czeka śmierć. Dowódca "Zadra" wraca do kanału, bo oszukany przez tchórzliwego "Kulę" zostawił za sobą swój oddział. "Mądry" załam- uje się, wychodzi przez właz i zostaje rozstrzelany przez Niemców. Halinka popełniła samobójstwo, "Smukły" ginie rozbrajając granaty. Ciężko ranny "Korab" i "Stokrotka" docierają resztkami sił do Wisły, ale drogę zagradza im zamykająca kanał żelazna krata.
Adaptacja opowiadania Jerzego Andrzejewskiego. Jeden z najważniejszych filmów w historii polskiej kinematografii. Pierwszy dzień pokoju. Młody akowiec, Maciek Chełmicki, otrzymuje rozkaz zastrzelenia sekretarza KW PPR. Zbieg okoliczności powoduje, że zabija kogoś innego. Spotykając się twarzą w twarz ze swoją ofiarą doznaje szoku. Staje przed koniecznością powtórzenia zamachu. Poznaje Krystynę, dziewczynę pracującą jako barmanka w restauracji hotelowej. Uczucie do niej uświadamia mu jeszcze bardziej bezsens zabijania w chwili zakończenia wojny. Wierność złożonej przysiędze, a tym samym obowiązek podporządkowania się rozkazowi, przeważa szalę.
Pierwszy dzień pokoju. Młody AK-owiec, Maciek Chełmicki, otrzymuje rozkaz zastrzelenia sekretarza KW PPK. Zbieg okoliczności powoduje, że zabija kogoś innego. Spotykając się twarzą w twarz ze swoją ofiarą doznaje szoku. Staje przed koniecznością powtórzenia zamachu. Poznaje Krystynę, dziewczynę pracującą jako barmanka w restauracji hotelowej. Uczucie do niej uświadamia mu jeszcze bardziej bezsens zabijania w chwili zakończenia wojny.Młody akowiec, Maciek Chełmicki, otrzymuje rozkaz zastrzelenia sekretarza KW PPR. Zbieg okoliczności powoduje, że zabija kogoś innego. Spotykając się twarzą w twarz ze swoją ofiarą doznaje szoku. Staje przed koniecznością powtórzenia zamachu. Poznaje Krystynę, dziewczynę pracującą jako barmanka w restauracji hotelu "Monopol". Uczucie do niej uświadamia mu jeszcze bardziej bezsens zabijania w chwili zakończenia wojny. Wierność złożonej przysiędze, a tym samym obowiązek podporządkowania się rozkazowi, przeważa szalę.
Popiół i diament?1958?
Ostatni dzień wojny. Poranek pierwszego dnia pokoju. Pokazać tej szczególnej nocy losy młodego człowieka uwikłanego w okupacyjną przeszłość, zmęczonego bohaterstwem, przeczuwającego inne, lepsze życie. Cóż to za piękny temat do filmu. Tej szczególnej nocy spotyka się przeszłość z przyszłością - i zasiada do jednego stołu. Przy akompaniamencie tang i fokstrotów bohater filmu, Maciek Chełmicki, szuka odpowiedzi, jak żyć dalej - jak zrzucić dławiący bagaż przeszłości, rozwiązuje odwieczny dylemat żołnierza. Słuchać czy myśleć. A jednak Maciek zabije...
Woli zabić człowieka, nawet wbrew sobie, niż oddać broń; postąpi jak przedstawiciel tego pokolenia, które liczy tylko na siebie i na pistolet dobrze ukryty, pewny i nie chybiący. Kocham tych nieustępliwych chłopców, rozumiem ich. Chcę moim skromnym filmem odkryć przed widzem kinowym ten skomplikowany i trudny świat pokolenia, do którego i ja sam należę. --------Andrzej Wajda
Popiół i diament, najlepszy dotąd film polskiej produkcji, jest zarazem najbardziej polskim filmem - odbiciem polskiego narodowego losu. Artystyczna strona filmu wydaje się najbardziej niewątpliwa. Bardziej kontrowersyjna może wydawać się jego problematyka i wydźwięk polityczny, zwłaszcza na emigracji. Trudno by mi było te wątpliwości podzielić. Zarzut postawiony w kraju przez Wiktora Woroszylskiego, że w Popiele i diamencie akowcy pozbawieni zostali przekonywających racji, nie wydaje mi się słuszny.
|
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
Informacja o naszej redakcji
Informacja o CRI
