25 maja Rada Gospodarcza i Społeczna ONZ ogłosiła w Nowym Jorku zaktualizowaną wersję raportu o sytuacji i perspektywach światowej gospodarki w roku 2011. Autorzy raportu podkreślają, że silny wzrost gospodarczy w państwach rozwijających się, takich jak Chiny, Indie i niektóre państwa Ameryki Łacińskiej, pozostanie siłą napędową globalnej gospodarki. Kondycję gospodarek głównych państw wysoko rozwiniętych oceniono z kolei jako słabą i potencjalnie szkodliwą dla globalnego ożywienia gospodarczego. Autorzy raportu proponują stworzenie wiarygodnego i skutecznego mechanizmu koordynacyjnego między głównymi potęgami ekonomicznymi. Miałby on przyczynić się do postępów ożywienia gospodarczego.

Tempo wzrostu globalnego PKB w latach 2011 i 2012 autorzy ONZ-owskiego raportu prognozują na odpowiednio: 3,3% i 3,6%. To szacunki nieco wyższe od publikowanych jeszcze na początku bieżącego roku. Trwa zatem ożywienie w światowej gospodarce. Jednak proces ten jest nierównomiernie rozłożony pomiędzy poszczególne państwa i regiony. Państwa rozwijające się notują silne wzrosty, podczas gdy gospodarki państw wysoko rozwiniętych rosną bardzo wolno. Szacuje się, że wzrost gospodarczy w Stanach Zjednoczonych osiągnie w latach 2011 i 2012 poziom odpowiednio: 2,6% i 2,8%. W przypadku dotkniętej skutkami trzęsienia ziemi i tsunami Japonii wartości te mają wynosić: 0,7% i 2,8%. W Europie Zachodniej ożywienie ma być słabe i nierównomierne. Gospodarka niemiecka ma w bieżącym roku wzrosnąć o 2,9%, ale w państwach dotkniętych kryzysem zadłużeniowym, czyli w Grecji, Irlandii, Portugalii i Hiszpanii, wystąpi recesja albo bardzo słaby wzrost. Gospodarki państw rozwijających się, w tym państw afrykańskich, w roku 2011 wzrosną o 3,6%, a w 2012 - o 5,4%. Dla Azji Wschodniej prognoza wynosi: 7,3% w roku 2011 i 7,2% w roku 2012. PKB Chin ma się z kolei zwiększyć o 9,1% w bieżącym i 8,9% w przyszłym roku.

Autorzy raportu podkreślają, że podjęcie przez niektóre państwa wysoko rozwinięte polityki cięć budżetowych przyczyniło się do słabych prognoz wzrostu gospodarczego. Państwa rozwijające się i gospodarki przechodzące transformację wniosły z kolei, ich zdaniem, istotny wkład we wzrost globalnej gospodarki po ostatnim kryzysie. Ożywienie w światowej gospodarce zależeć będzie zatem przede wszystkim od tzw. "rynków wschodzących" w Azji i Ameryce Łacińskiej, a w szczególności od Chin, Indii i Brazylii. Wymienione państwa korygują jednak swoje prognozy wzrostu gospodarczego ze względu na występującą tam trwałą inflację, bańki powstałe w wyniku wzrostu cen aktywów trwałych, jak również aprecjację ich walut spowodowaną masowym napływem zagranicznego kapitału.

W raporcie ONZ czytamy, że pojawiły się nowe, niekorzystne dla wzrostu gospodarczego czynniki, m.in. trzęsienie ziemi i tsunami w Japonii, zamieszki na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej, jak również szybki wzrost cen żywności i głównych artykułów codziennego użytku na rynku międzynarodowym. Autorzy raportu ostrzegają, że ożywienie gospodarki światowej nadal pozostaje słabe i możliwy jest nawrót recesji. Jeśli tylko problemy długu publicznego i systemu finansowego w państwach wysoko rozwiniętych nie zostaną skutecznie rozwiązane, dalszy wzrost cen artykułów codziennego użytku doprowadzi do powszechnego podejmowania restrykcyjnej polityki fiskalnej, a także utrzyma się ryzyko dewaluacji dolara amerykańskiego i niestabilność kursowa, w światowej gospodarce powtórzyć się może recesja.

Autorzy raportu podsuwają rządom wszystkich państw pod rozwagę pięć propozycji. Po pierwsze, państwa wysoko rozwinięte powinny uważać, aby nie podjąć restrykcyjnej polityki fiskalnej przedwcześnie. Po drugie, polityka fiskalna powinna kłaść nacisk na zachęty do tworzenia miejsc pracy i restrukturyzacji, aby przejść ku modelowi zrównoważonego rozwoju gospodarczego. Po trzecie, konieczna jest lepsza taktyka stymulacji za pomocą polityki fiskalnej i pieniężnej, z jednoczesnym hamowaniem tendencji inflacyjnych i napływu kapitału spekulacyjnego z zagranicy. Po czwarte, państwa rozwijające się powinny otrzymać wystarczające zasoby rozwojowe. Po piąte, należy poszukiwać wiarygodnego i skutecznego mechanizmu koordynacji polityk gospodarczych między głównymi światowymi gospodarkami.