W roku 2011 średni PKB Chin na głowę mieszkańca wynosił 5432 dolary. Dzięki temu Chiny weszły do grupy państw o średnich dochodach. W ciągu 30 lat od wdrożenia polityki reform i otwarcia gospodarka chińska rosła przeciętnie w tempie 10% rocznie.

Jednak dochód na głowę wzrastał stosunkowo wolno, przeciętnie o ponad 7% rocznie. Zwiększała się też stopniowo różnica dochodów między mieszkańcami kraju.

W ostatnich latach coraz częstsze są opinie, że należy zreformować system podziału dochodów.

Przed wprowadzeniem polityki reform, gdy obowiązywała jeszcze polityka planowa w Chinach istniały bardzo małe różnice dochodowe. Jednak system gospodarki planowej ograniczał aktywność i wydajność pracowników zaś gospodaka rozwijała się wolno.

W roku 1978 Chiny wkroczyły na drogę reform i otwarcia. Ówczesny przywódca Chin Deng Xiaoping był twórcą eksperymentalnej polityki polegającej na tym, by pozwolić niektórym rejonom i ich mieszkańcom na wdrażanie rynkowych reform w celu szybkiej poprawy warunków życia i bogacenia się. Z czasem ich rozwój miał pociągnąć rozwój reszty kraju. Publicysta Tygodnika Finansowego Wu Xiaobo powiedział, że w początkowym okresie wdrażania reform władze Chin kładły nacisk na tom, aby dochody były uzależnione od wkładu pracy i wydajności. To właśnie odegrało ogromną rolę w wyzwalaniu sił wytwórczych.

"System premii, których wysokość była uzależniona od wyników w pracy, wdrożony w latach 80., wywarł wielki wpływ na podział dochodów. Pamiętam, jak na początku lat 80. przeczytałem informację o tym, jak kilka grup produkcyjnych w zakładach włókienniczych w Szanghaju pracowało przy jednej linii produkcyjnej. Pod koniec miesiąca kierownik ogłosił, że jedna z grup miała większą wydajność, więc każda osoba z tej grupy otrzyma premię w wysokości 1 juana. Zdarzenie to wywarło potem ogromny wpływ na wydajność całego zakładu.