W wiosce Chihengdi jest 15 gospodarstw tkackich. Dziennie, na najstarszych drewnianych krosnach, wyrabia się 5 metrów tkaniny. Przedstawiciel miejscowych władz Li Shuping mówi: "Od dawien dawno Lisu zajmowali się tkactwem. Niegdyś bawełniane tkaniny wyrabiano tylko na własne potrzeby a teraz wytwarzane są także na potrzeby innych. Niektórzy tkają też koce Dulong, ale z powodu wysokich kosztów robi się je wyłącznie na zamówienie".

W wiosce wszystkie gospodarstwa tkackie produkują tkaniny w takim samym kolorze i w takich samych wzorach. Hu Dawei jest jedynym krawcem we wsi. Ma wielu stałych klientów i jest bardzo zajęty. Mówi: "Te koronki są robione maszynowo, ale kiedyś były haftowane ręcznie, głównie przez starsze kobiety. Niestety sztuka tego rzemiosła już zanikła".

Zastępca dyrektora Biura ds. Podróży i Turystyki w prefekturze Nujiang Zhao Wensheng stwierdził, że w miarę rozwoju, stopniowo zanikają rzemieślnicze tradycje, dlatego istnieje pilna potrzeba zachęcania i wspierania mniejszości etnicznych, aby kontynuowały własną kulturę narodową oraz tradycje, tak by świat mógł się o nich dowiedzieć. Mówi: "Stroje mniejszości etnicznych powinny być chronione. Ta tradycja jest elementem rozwoju kultury narodowej jako całości. Widząc te stroje, ludzie pamiętać też będą o mniejszości, która je nosi".

W wielkim kanionie Nujiang żyją trzy mniejszości etniczne – Lisu, Dulong i Nu. Ich narodowe stroje przechodzą do dzisiaj z pokolenia na pokolenie.