|
|
 |
 |
2007-05-21 16:42:59
CRI
|
 |
|
Położenie: państwo w Afryce Północno-Wschodniej oraz częściowo w Azji (na półwyspie Synaj) nad Morzem Śródziemnym i Morzem Czerwonym
Powierzchnia: 997 739 km2
Stolica: Kair
Główne miasta: Aleksandria, Giza, Port Said, Asjut, Suez, Fajum, Asuan
Ludność: 57 556 000; przyrost naturalny 2%
Gęstość zaludnienia: 58 osób na km2
Średnia długość życia: 63 lata (mężczyźni 63, kobiety 65)
Języki: arabski, języki nubijskie
Analfabetyzm: 49%
Religie: islam, chrześcijaństwo obrządku koptyjskiego
Produkt narodowy brutto: 710 USD na 1 mieszkańca
Waluta: funt egipski
Głowa państwa: prezydent Mohamed Hosni Mubarak od 1981 r.
Szef rządu: premier Kamal Ahmed al-Gansuri od 1996 r.
Ustrój polityczny: republika
Partie polityczne: Partia Narodowo-Demokratyczna, Postępowa Partia Jedności, Socjalistyczna Partia Liberalna
Produkty eksportowe: ropa naftowa, produkty ropopochodne, bawełna, wyroby bawełniane, aluminium, ryż, warzywa, owoce, artykuły chemiczne
AMBASADA EGIPTU W POLSCE
03-972 Warszawa
ul. Alzacka 18
tel. 0 (prefiks) 22 6176973
tel. z zagranicy 004822 6176973
Warunki naturalne: Egipt dzieli się na 4 regiony geograficzne - Pustynię Libijską (Zachodnią), Pustynię Arabską (Wschodnią), dolinę i deltę Nilu oraz półwysep Synaj. Na wschód od granicy z Libią ciągnie się Pustynia Libijska z suchymi wapiennymi skałami, zajmująca dwie trzecie powierzchni kraju. Na południu pustyni góry dochodzą do wysokości około 2000 m n.p.m. Na północy znajduje się depresja Al-Kattara (133 m p.p.m.). Wzdłuż Nilu i Morza Czerwonego rozciąga się kamienista Pustynia Arabska, z erozyjnymi górami Atbaj (najwyższy szczyt Dżabal Szaib al-Banat, 2187 m n.p.m.) i piaskowcowymi płaskowyżami. Wzdłuż południowej części wybrzeża ciągną się góry przechodzące w Wyżynę Abisyńską. Morze Czerwone poprzez Zatokę Sueską połączone jest z Port Saidem i z Morzem Śródziemnym Kanałem Sueskim. Na wschód od kanału leży półwysep Synaj, pustynny i górzysty, z najwyższym szczytem, Górą Świętej Katarzyny, 2637 m n.p.m. Jedyną stałą rzeką jest Nil, którego żyzna dolina o szerokości od 3 do 15 kilometrów ciągnie się na wschód od Pustyni Libijskiej. Na Nilu wybudowano (1960-1970) Wielką Tamę Asuańską, w wyniku czego powstał sztuczny zbiornik wodny zwany Jeziorem Nasera.
Klimat: zwrotnikowy skrajnie suchy, jedynie w wąskim pasie wybrzeża Morza Śródziemnego podzwrotnikowy typu śródziemnomorskiego. Lato (od maja do października) jest gorące i suche, z możliwymi gwałtownymi spadkami temperatury w nocy. Zima jest chłodniejsza, zwłaszcza w regionach pustynnych. Na wiosnę (od końca kwietnia do czerwca), wieje chamsin, gorący suchy wiatr, niosący pył pustynny, burze piaskowe i upały. Średnia temperatura stycznia na północy wynosi 12-14oC, na południu do 17oC, a lipca - około 23oC na północy, do 33oC na południu. Roczna suma opadów na północy wynosi do 200 mm, na południu zaledwie do kilku milimetrów.
Fauna i flora: na większości obszarów pustynnych występują suchorośla, czyli kserofity. Jedynie na Pustyni Arabskiej rośnie mimoza, trawy i tamaryszek. Zwierzęta pustynne to gazele, hieny, szakale, różnorakie gryzonie, skorpiony, węże i wiele owadów. W pobliżu zbiorników wodnych lub płytkich wód podziemnych rosną palmy daktylowe i widlice tebańskie. Żyzna dolina Nilu jest miejscem upraw rolniczych. Oprócz bogactwa roślin i żyjącego w dolinie ptactwa wodnego zatrzymuje się tu wiele przelotnych ptaków, znajdując obfite pożywienie. W delcie Nilu często spotyka się mangusty, czaple białe i ibisy.
Historia: cywilizacja Egiptu należy do najstarszych na świecie. Okres prehistoryczny kończy się około roku 2850 p.n.e., kiedy władca Egiptu, Menes, zjednoczył w jedno państwo Egipt Dolny (tereny delty) i Egipt Górny (Memfis-Syene) ze stolicą w Memfis oraz założył I dynastię. Dzieje starożytnego Egiptu dzielone są na Stare Państwo (ok. 2850-2052 p.n.e. czas budowy piramid w Gizie), Średnie Państwo (2052-1570, okres rozbudowy; reorganizacji i ponownego rozkwitu) i Nowe Państwo (ok. 1574-1085 p.n.e., dalszy rozkwit kraju, rozwój handlu, budowa świątyń w Tebach, obecny Kamak, i w Luksorze oraz nekropolii w Dolinie Królów, a także wzrost potęgi kapłanów, utrata prowincji azjatyckich) oraz Epokę Późną (ok.1085-332 p.n.e., upadek polityczny Egiptu, państwo od 671 p.n.e. pod władzą Asyrii, a następnie, od 525 p.n.e., Persów). W 332 roku p.n.e. Egipt został podbity przez Aleksandra Wielkiego i stał się jedną z prowincji tego władcy. Po jego śmierci powstała tam monarchia hellenistyczna Ptolemeuszów. Z dynastii Ptolemeuszów wywodziła się królowa Kleopatra VII (69-30 p.n.e.), której rządy były kolejnym pomyślnym okresem w dziejach państwa egipskiego. W 30 roku p.n.e. Egipt stał się prowincją rzymską i był nią aż do 395 roku n.e., kiedy to znalazł się w granicach cesarstwa bizantyjskiego. W roku 641 kraj podbili Arabowie, którzy narzucili islam i rozpoczęli arabizację ludności. Rządziły kolejno dynastie: Omajjadów, Abbasydów, Fatymidów i Mameluków. W 1517 roku państwo zostało podbite przez Turków osmańskich - nastąpił regres w rozwoju gospodarczym i kulturalnym kraju. W roku 1798 Napoleon Bonaparte bezskutecznie próbował opanować Egipt. W roku 1805 gubernatorem osmańskim w Egipcie został Albańczyk Muhammad Ali, który rządził do roku 1849 (założona przez niego dynastia panowała w Egipcie do roku 1952). Uniezależnił kraj od Turcji, przeprowadził reformy administracji, szkolnictwa i armii oraz zmodernizował gospodarkę. W latach 1838-1841 prowadził wojny z Turcją. Lekkomyślna polityka i rozrzutność jego następców spowodowały zadłużenie państwa w bankach francuskich i angielskich. W roku 1869 otwarto Kanał Sueski. Trudności gospodarcze doprowadziły do odsprzedania egipskich udziałów w kanale Anglikom. W roku 1876 doszło do ustanowienia francusko-brytyjskiej kontroli nad finansami kraju. Pięć lat potem (1881) wybuchło powstanie niepodległościowe Urabiego Paszy, krwawo stłumione przez Brytyjczyków w roku 1882. Egipt stał się protektoratem Wielkiej Brytanii. W roku 1922 uzyskał niepodległość jako monarchia konstytucyjna z królem Fuadem I na czele. W roku 1936 na tronie zasiadł syn Fuada I, Faruk. Podczas II wojny światowej Egipt stanowił główną bazę brytyjską. W 1952 roku organizacja Wolnych Oficerów obaliła króla Faruka, a władzę objął generał Muhammad Nagib, który w latach 1953-1954 był prezydentem kraju. W roku 1954 Nagib został obalony przez pułkownika Gamala Abd-el Nasera. Za jego rządów znacjonalizowano Kanał Sueski, co spowodowało nieudaną interwencję Wielkiej Brytanii, Francji i Izraela, pragnących odzyskać dawne wpływy. Po tzw. wojnie sześciodniowej z Izraelem Egipt utracił Synaj. Następcą Nasera został Anwar es Sadat, który zerwał więzi z ZSRR, a dążył do utrzymania przyjaznych stosunków z Zachodem. W 1979 roku zawarł układ pokojowy z Izraelem (odzyskał Synaj), co spowodowało dziesięcioletnią izolację Egiptu wśród państw arabskich. W roku 1981 zginął w wyniku zamachu. Rządy po nim objął obecny prezydent Hosni Mubarak.
Kultura i sztuka: to przede wszystkim wspaniała architektura piramid, świątyń egipskich i grobowców (a także imponująca rzeźba), pozostająca na usługach władców i religii. W Starym Państwie skodyfikowano tzw. kanon egipski, będący zbiorem zasad kompozycji i proporcji w sztuce i architekturze. Ustalał on sposoby przedstawiania postaci zależnie od przynależności klasowej: w rzeźbie - panującego w postawie siedzącej lub kroczącej, nieodmiennie młodego, urzędników-realistycznie, lud zawsze przy pracy. W malarstwie i płaskorzeźbie głowa i kończyny osoby portretowanej przedstawiano z profilu, a barki i oko - frontalnie. Kompozycja miała układ pasowy. Niezwykłym osiągnięciem cywilizacji egipskiej były hieroglify, czyli pismo ideogaficzno-spółgłoskowe. Rozkwit literatury egipskiej przypada na czasy Średniego Państwa (poezja, pieśni i hymny). Współcześnie najwybitniejszym egipskim literatem jest laureat Nagrody Nobla z roku 1988, Nagib Mahfuz.
Atrakcyjne miejsca: główną atrakcją Egiptu są piramidy z okresu Starego Państwa: najstarsza, schodkowa - Dżosera w Sakkarze, tzw. łamana króla Snofru w Duhszur oraz Cheopsa (największa), Chefrena i Mykerinosa, a także strzegący tych piramid Sfinks w Gizie (przedmieście Kairu). Najcenniejszymi budowlami sakralnymi są świątynie w Luksorze i Kamaku, a także nekropolie (Teby Zachodnie) w Dolinie Królów (m.in. grobowiec Tutenchamona) i w Dolinie Królowych (grobowiec Nefretete). Ponadto w Aleksandrii wiele zabytków z czasów rzymskich, m.in. amfiteatr, kolumna Pompejusza, katakumby. W Kairze i Aleksandrii znajdują się liczne stare meczety i kościoły koptyjskie. W Kairze warto też zwiedzić Muzeum Egipskie, założone w 1857 roku, którego zbiory obejmują wszystkie fazy cywilizacji dawnego Egiptu od czasów predynastycznych do epoki grecko-rzymskiej.
|
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
Informacja o naszej redakcji
Informacja o CRI
