Mongołowie spowodowali władzę trawdą ręką, ale w dziedzinie gospodarki ich zarządzenie przyniosło więcej korzyści niż rządy poprzednich dynastii. Wzmożono prace nad systemem dróg i kanałów. Rozwój handlu, który nabrał rozmachu w okresie panowania Song, postępował dalej bez przeszkód. Kwitła wymiana na skalę międzyregionalną, a nawet międzynarodową. Ludność obłożono znacznymi podatkami, z wyjątkiem Mongołów, którzy byli zwolnieni z tego obowiązku.

Dynastia Yuan trzymała swoje ogromne imperium silną ręką niemal do samego końca, pomimo wewnętrznych intryg i powszechnego niezadowolenia hańskich Chińczyków. W połowie XIV wieku, krajem wstrząsały jednakże powstania. Najpotężniejszy okazał się ruch Czerwonych Turbanów, którego ideoliogia była eklektyczną mieszaniną wierzeń i religii, od buddyzmu począwszy, przez manicheizm i taoizm, na konfucjanizmie skończywszy. Zhu Yuanzhang, niegdyś sierota i nowicjusz w klasztorze buddyjskim, stanął na czele rebeliantów i w 1368 r. przywrócił hańskie rządy. Tak narodziła się dynastia Ming.

Ustanawiając dynastię Ming (1368-1644), Zhu Yuanzhang przyjął tytuł Hongwu, a ściślej ujmując, tak został nazwany okres jego panowania. Stolicą nowej dynastii został Nanjing, ale w 1430 r. cesarz Yongle zdecydował się wybudować nową siedzibę na miejscu dawnej stolicy dynastii Yuan, czyli w Pekinie.

W 1420 r. ogłoszono, że Pekin jest pierwszą, a Nanjing drugą stolicą. Nazwy tych miast znacą dołownie "północna stolica" i "południowa stolica".

Hongwu zasłynął jako okrutny despota. W trakcie dwóch czystek swojej administracji skazał na śmierć rodziny 10 tysięcy uczonych. Z drugiej jednak strony, był zdecydowanym przywódcą, który postawił Chiny na nogi po upadku dynastii Yuan. Proces konsolidacji kontynuował Yongle, który sprawował rządy mniej autokratycznie, ale kierował swoją administracją pewniejszą ręką niż Hongwu. Yongle propowadził kilka udanych kampanii w obronie Wielkiego Muru przed Mongołami.

W okresie rządów Yongle Chiny stały się potęgą morską. Zheng He, eunuch muzułmańskiego pochodzenia i wódz wojsk cesarskich, przedsięwziął siedem wielkich wypraw do południowo-wschodniej Azji, Persji, Arabii, a nawet do wschodniej Afryki.

W ostatnich latach dynastii Ming korupcja urzędników, wzrost władzy eunuchów, konserwatyzm intelektualny i kosztowne wojny w obronie Korei (a w końcu samych Chin) przeciwko japońskiemu dyktatorowi Toyotomi Hideyoshi doprowadziły kraj niemal do bankructwa. Głód w Shaanxi w połączeniu z brakiem reakcji ze strony rządu stał się iskrą zapalną buntu chłopskiego, który położył kres panowaniu dynastii Ming.