Qian
Pieniądze

Waluta chińska nazywa się Renminbi. Podstawowa jednostka pieniężna jest yuan, który dzieli się na dziesięć mao lub jiao, mao z kolei dzieli się na dziesięć fen. W Chinach są w obiegu następujące banknoty: 100 yuanów, 50 yuanów, 10 yuanów, 5 yuanów, 2 yuany, 1 yuan, 5 mao, 2 mao, 1 mao i monety: 5 fenów, 2 feny, 1 fen, także wydawane jako banknoty.

Jak brzmi chiński odpowiednik wyrazu "pieniądze"---proszę posłuchać: Qian.
Jeżeli chcemy zapytać o cenę jakiegoś towaru, a spodziewamy się, że nie kosztuje on wiele, użyjemy formy:

1.
Zhege ji kuai qian?
Ile to kosztuje?

Domyślam się, że są państwo zdziwieni, przecież nie słychać było w pytaniu wyrazu yuan. Tak, bo w mowie potocznej nie używa się nazywy jednostki pieniężnej, zastępuje się ją wyrazem kuai, który jest klasyfikatorem dla wyrazu pieniądze.
Jeśli domyślamy się, że coś kosztuje dużo, zamiast wyrazu "ji" użyjemy w pytaniu wyrazu Duoshao.

2.
Zhege duoshao qian?
Na pytanie: "zhege ji kuai qian?", możemy odpowiedzieć

3.
Liang yuan qian.
Dwa yuany.

Jeśli zakup jest groszowy, pytamy:
4.
Zhege ji jiao qian?
5.
Zhege liang jiao qian.
6.
Zhege ji fen qian?
7.
Zhege liang fen qian.

A jeśli coś kosztuje 2 jiao i pięć fenów usłyszymy:
Liang jiao wu wyraz "fen" na końcu jest opuszczony.

Powtórzmy kilka przykładów:
Yi yuan er, jeden yuan dwa jiao
Liang yuan liang jiao dwa yuany dwa jiao
Liang yuan ling er dwa yuany dwa feny
San yuan san trzy yuany trzy jiao