|
|
 |
 |
2005-06-27 15:32:56
CRI
|
 |
|
w roku 1945, po załamaniu się koncepcji ich przywódców, racji obiektywnych nie mieli. Oficjalnie AK nawet wówczas nie istniała, a moralność skrytobójstwa i celowości partyzantki w beznadziejnej sytuacji politycznej można śmiało zakwestionować. Każdy nieuprzedzony widz przyznać musi, że film Wajdy wykazuje maksimum zrozumienia i ludzkiej sympatii dla obu stron, a raczej dla uczciwymi pobudkami kierujących się ludzi obu stron. Ta sympatia sprawiła, że niektórzy krytycy angielscy widzą w Popiele i diamencie psychologiczny dramat jednostek, a nie film o "zabójstwie politycznym", jak informuje angielski podtytuł filmu.
Opisy
Rok 1952. Ekipa robotników zdejmuje ogromny portret przodownika pracy Mateusza Birkuta, wiszący na głównym placu Nowej Huty. Rok 1976. Gmach telewizji w Warszawie. Agnieszka, studentka szkoły filmowej, przekonuje redaktora o szczególnej wartości swojej pracy dyplomowej - historii życia Mateusza Birkuta. Uzyskuje zgodę na realizację. Ogląda zdjęcia dokumentalne Nowej Huty z okresu budowy kombinatu, junaków SP podążających z całej Polski na sztandarową inwestycję okresu stalinowskiego. Wśród nich jest Mateusz Birkut, rekordzista w układaniu cegieł. Film dokumentalny Jerzego Burskiego "Oni budują nasze szczęście" jest apologią bohatera tamtych lat. Od Burskiego Agnieszka dowiaduje się o kulisach powstania "dokumentu", który był zwyczajną inscenizacją. Birkut zdobył sławę, otrzymał mieszkanie, a jego marmurowa rzeźba zdobiła wystawę w "Zachęcie". Mateusz zostaje instruktorem, jeździ po budowach wraz z kolegą Witkiem i niejakim Michalakiem, ucząc nowych technik murarskich. To właśnie Michalak opowiada Agnieszce epizod, kiedy podczas bicia rekordu ktoś podłożył Birkutowi gorącą cegłę i spowodował jego kalectwo. Birkut pracuje jako działacz związkowy.
Za sprawą Michalaka Witek zostaje aresztowany. Birkut desperacko poszukuje przyjaciela, trafia na mur milczenia służby bezpieczeństwa. Traci pracę, zostaje pozbawiony odznaczeń, wyrzucony z mieszkania, mimo iż jego żona Hanka Tomczyk spodziewa się dziecka. Zdesperowany Birkut rzuca cegłę w okno Urzędu Bezpieczeństwa i zostaje aresztowany. Agnieszka ukrytą kamerą filmuje rozmowę z Michalakiem, ale podstęp się wydaje i taśma zostaje zniszczona. Redaktor daje Agnieszce ostatnią szansę kontynuowania filmu pod warunkiem odbycia rozmowy z Witkiem, dziś ważnym budowniczym Huty Katowice.
Wcześniej ogląda nieznane dokumentalne materiały filmowe z procesu politycznego o szpiegostwo, wytoczonego Witkowi, obrazujące niezłomną postawę Birkuta. W Hucie Katowice Witek opowiada Agnieszce dalsze losy Mateusza. Po rehabilitacji w 1956 roku rozpoczął poszukiwania żony, która po wyroku wyparła się męża i wyjechała do Zakopanego. Agnieszka odnajduje Hankę Tomczyk i wstrząśnięta jej życiową klęską sama decyduje się nie używać ukrytej kamery. Rodzinna wieś Birkuta. Wybory 1957 roku. Birkut głosuje bez skreśleń, wraz z nim cała wieś. Redaktor odrzuca film pod pretekstem, że Agnieszka nie odnalazła bohatera.
Załamana dziewczyna wraca do rodzinnego miasteczka i spotyka się z ojcem, który podtrzymuje ją na duchu. Dziewczyna jeszcze raz przezwycięża kryzys. Rozpoczyna poszukiwania na nowo i odnajduje Maćka Tomczyka przed bramą Stoczni Gdańskiej. Maciek informuje Agnieszkę, że jego ojciec nie żyje. Nie rozumie jej pasji i odmawia pomocy. Ale dziewczyna walczy do końca. W ostatniej scenie Agnieszka i Maciek Tomczyk idą razem długim korytarzem w gmachu warszawskiej telewizji .
|
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
Informacja o naszej redakcji
Informacja o CRI
