|
|
 |
 |
2005-07-28 20:10:13
CRI
|
 |
|
Bezpotomna śmierć cesarza Ottona III w 1002 rozpoczęła rywalizację o koronę niemiecką, do której w samych Niemczech stanęło trzech kandydatów. Wśród nich znalazł się Ekkehard, margrabia Miśni. 3 kwietnia 1002 Ekkehard został w Pohlde w Saksonii skrytobójczo zamordowany, co ułatwiło Henrykowi bawarskiemu uzyskanie tronu. Krótki, ale burzliwy okres interregnum w Niemczech postanowił wyzyskać Bolesław Chrobry.
Po zabójstwie Ekkeharda zajął w maju 1002 Marchię Wschodnią (obszar Łużyc między Łabą a Salą), a następnie Milsko z Budziszynem. Miśnia, zamieszkiwana w większości przez ludność słowiańską, sama otwarła Chrobremu bramy. Wkrótce potem Bolesław zajął gród Strzałę, opierając się na zachodzie o rzekę Elsterę. Na zjeździe w Merseburgu w lipcu 1002 Bolesław usiłował wyjednać zgodę Henryka II na fakt dokonany. W wyniku negocjacji zatrzymał Łużyce i Milsko, Miśnia natomiast przypadła krewnemu Bolesława - Guncelinowi. Gdy sprawa wydawała się załatwiona, Bolesław został napadnięty przez ludzi nasłanych .przez Henryka. Cudem uniknąwszy śmierci, uznał za- warte układy i zobowiązania za zerwane i rozpoczął kroki wojenne.
W obliczu wojny z cesarzem Henrykiem II Bolesławowi Chrobremu zależało na pozyskaniu sojusznika w Czechach. Sytuacja była ku temu korzystna, w Pradze bowiem narastało niezadowolenie z krwawych rządów Bolesława Rudego. W takich okolicznościach Bolesław włączył się do rozgrywających się w Czechach w 1003 walk o tron, w których poparł Bolesława Rudego przeciw jego braciom Jaromirowi i Udalrykowi. Wkrótce, pewny poparcia znacznej grupy możnowładztwa czeskiego i morawskiego, zwabił podstępnie Bolesława Rudego i kazał go oślepić, a sam objął władzę w Pradze. Społeczeństwo czeskie witało go uroczyście, chętnie widząc na tronie wnuka (po kądzieli) wielkiego księcia czeskiego Bolesława Srogiego. Niemcy gotowe były zaakceptować zaistniałą sytuację za cenę zhołdowania Czech przez Bolesława. Ten jednak propozycję Henryka II odrzucił, . co wywołało wojnę o Czechy.
Decydując się na otwarty konflikt z zachodnim sąsiadem, Chrobry liczył na silną w Niemczech opozycję wobec niepopularnych rządów Henryka. Po- parł nawet bunt w Bawarii, posyłając tam swoje posiłki. Buntownicy jednak zostali rozgromieni, król niemiecki zaś uderzył bezpośrednio na Bolesława. W 1004 wkroczył do Czech, udzielając poparcia wygnanemu Jaromirowi. Widząc przedstawiciela rodzimej dynastii Przemyślidów, Czesi powstali przeciw rządom polskiego księcia. Wierni Bolesławowi pozostali jedynie Morawianie, Czechy zostały stracone. Król niemiecki natomiast, ku zgorszeniu wielu, sprzymierzył się z dotychczasowymi wrogami cesarstwa, pogańskimi Wieletami, dzięki czemu zapewne opanował również Milsko i Łużyce. W sierpniu 1005 ruszyła na Polskę kolejna wyprawa niemiecka, wspomagana przez księcia Jaromira czeskiego, Henryka, księcia Bawarii, i pogańskich Wieletów, którzy dołączyli do Henryka II.
W trakcie marszu, nad Szprewą, polscy łucznicy zadali nieprzyjacielowi znaczne straty, lecz nie po- wstrzymali marszu, który dotarł do Od- ry. Przez osiem dni udawało się Chrobremu bronić przeprawy przez rzekę. Niemcy znaleźli jednak nie strzeżony bród i zagrozili Chrobremu okrążeniem. Unikając,, decydującego starcia, Polacy atakowali wroga z zasadzek. Niemcy wszelako dotarli pod Poznań. Przegrany Chrobry zawarł z Henrykiem II w 1005 w Poznaniu pokój; który jednak nie trwał długo. W drodze powrotnej do kraju armia Henryka II obsadziła Milsko i Łużyce. Niemiecki kronikarz Thietmar zawarty w Poznaniu pokój uważał za niekorzystny dla cesarza niemieckiego: król lubo ze smutkiem przyjąwszy niedobry po- kój z żałosnym powrócił wojskiem, niosąc ciała zabitych.
|
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
Informacja o naszej redakcji
Informacja o CRI
