| |
Tło historyczne Bitwy pod Grunwaldem
|
|
|
 |
 |
2005-10-20 18:54:28
CRI
|
 |
|
Po śmierci Bolesław Krzywoustego, mimo ustalonej zasady senioratu i pryncypatu, bracia rozpoczęli walkę o władzę. Polska rozpadła się na wiele małych dzielnic. Stała się państwem słabym.
Ataki Niemców, Częchów i Tatarów doprowadziły do wyniszczenia miast i wsi, do strat terytorialnych i dalszego osłabienia Polski. Niemcy zajęli Pomorze Zachodnie ze Szczecinem (1181 r.) i ziemię lubuską (ok.1250 r.). Czesi i Niemcy zaczęli umiacniać swoje wpływy na Śląsku.
W tym czasie plemiona żyjące na terenach między doną Wisłą i Niemnem-Prusowie-często napadali na ziemie polskie i niszczyli je. Książę Mazowsza Konrad w 1226 r. Sprowadził więc rycerzy-zakonników zwanych Krzyżakami. Osiedlił ich jako lenników na ziemi chełmińskiej i zobowiązał do obrony północnej granicy oraz chrystianizacji Prusów. Krzyżacy sfałszowali dokument Konrada Mazowieckiego. Uznali ziemię chełmińską i wszystkie ziemie zdobyte w walce z Prusami za swoją własność. W ciągu 50 lat "krwią i żelazem" nawracali Prusów na wiarę chrześcijańską. Opanowali ich ziemie i utworzyli tam swoje państwo, które zaczęło zagrażać Polsce.
W wieku XIII kilka razy napadali na Polskę Tatarzy. Palili wsie i miasta. Mordowli ludność lub zabierali ją w jasyr. Polacy walczyli z Tatarami. Największą bitwę stoczyli w 1241. pod Legnicą. Ponieśli klęskę, książę Henryk Pobożny zginął w bitwie, ale Tatarzy musieli wycofać się z Polski.
Ustalony na naradzie w Brześciu polsko-litewski plan kampanii 1410 roku przewidywał uderzenie w centrum państwa zakonnego, na Malbork. Aby jednak zmylić i zdezorientować Krzyżaków postanowiono upozorować uderzenie na państwo zakonne z kilku stron. I tak też zrobiono. Wiele posunięć wojsk polskich i litewskich w maju i czerwcu roku 1410 miało przekonać Krzyżaków o innym niż planowano kierunku ataku. Krzyżacy zapewne spodziewali się ataku Polski na Pomorze Gdańskie i dlatego skoncentrowali swe wojska pod Świeciem nad Wisłą. Liczyli się także z odrębnym działaniem wojsk litewskich pod wodzą Witolda. Obronę Prus od strony litewskiej powierzono więc komturom Ragnety, Rynu i Kłajpedy. Siły krzyżackie rozproszyły się w ten sposób i zdezorganizowały. Zawieszenie broni wygasło 24 czerwca, po zachodzie słońca.
Wojska polskie i litewskie kończyły koncentrację, ale nie były jeszcze przygotowane do wspólnych działań. Polacy i Litwini zaatakowali jednak ziemie zakonne, by pokazać swą gotowość do walki i równocześnie zmylić Krzyżaków. Tak więc silny oddział polski, utworzony z połączonych załóg Inowrocławia i Brześcia Kujawskiego, uderzył wieczorem 24 czerwca koło Torunia na posiadłości zakonne. Spalono kilka wsi, a ogień widziano na zamku toruńskim, gdzie właśnie przebywał wielki mistrz Ulryk von Jungingen, spożywający wieczerzę z posłami króla węgierskiego i starszyzną zakonną. Polacy - jak pisze Długosz ? urządzili patrzącym piękne, lecz przykre widowisko.
|
|
|
|
 |
|
|
|
 |
|
Informacja o naszej redakcji
Informacja o CRI
