Latarnia magiczna to urządzenie, które oczarowywało publiczność przed nadejściem ery nowożytnej i zawsze stanowiło szczególną atrakcję dla dzieci. Może występować w różnych formach, ale zasadniczo składa się z serii obrazów, przez króre prześwieca światło i które kolejno się przesuwają, dając złudzenie, że postacie na rysunkach same się poruszają. Jest to więc najwcześniejszy przodek kina. Obrazy mogą być obracane ręcznie lub automatycznie(na przykład przez wirnik poruszany gorącym powietrzem z latarni). Przeważnie oglądano obrazy wyświetlane na ścianie lub ekranie, chociaż podczas ulicznych pokazów przenośne pudła miały otwory do patrzenia, przez które można było obserwować obrazy poruszające się w środku. Do projekcji lepiej używać soczewek, ale nie jest to konieczne.

W roku 1868 W.B. Carpenter, wiceprzewodniczący Royal Society, napisał że latarnia magiczna została wynaleziona przez Michaela Faradaya w roku 1836, zaledwie 32 lata wcześniej. Mylił się, ponieważ John Bate opisał taką samą rzecz w roku 1634 w swej książce Mysteryes of Natuer and Art. Jednak w rzeczywistości latarnię magiczą wymyślono w Chinach.

Istnieje zapis, że już w roku 121 p.n.e. magik Shao Weng wystąpił przed cesarzem, wyświetlając na ekranie poruszające się obrazy. Jednak cesarz, który zmarł w roku 202 p.n.e., miał inny rodzaj wczenej latarni magicznej-gdy się ją zapaliło, można było oglądać iskrzącą się łuskę obracającego się smoka. Ten sam cesarz miał podobny przedmiot nazywany "rurą, która spawia, że pojawiają się fantastyczne wyobrażenia". Prawdopodobnie połączony był z nim mały wiatrak lub turbina powietrzna, ponieważ w książce Zebrane notatki o Zachodniej Stolicy, napisanej w VI wieku n.e., czytamy: "Była to nefrytowa tuba długości 2 stóp i 3 cali z 26 otworami. Jeśli przepływało przez nią powietrze, można było na ekranie zobaczyć wozy, konie, góry i lasy, jedno po drugim, ukazujące się z dudniącym dźwiękiem. Gdy podmuch ustał, wszystko znikało".

Następny zapis dotyczący latarni magicznej pojawił się około 180 roku. W tym czasie wynalazca Ding Huan udoskonalił "dziewięciopiętrową kadzielnicę", która może być bardzo skomplikowaną, złożoną latarnią magiczną. Przymocowane były do niej dziwaczne ptaki i tajemnicze zwierzęta, które poruszały się dookoła, gdy lampa była zapalona. Podobne urządzenie opisuje Wu Dai w swej książce Zapiski o rzeczach dziwnych i niezwykłych, wydanej około 950 roku. "Po zapaleniu świecy w lampie można było zobaczyć poruszające się kształty i usłyszeć dzwonienie".