Trzecią dynastią w historii Chin, po Dynastii Xia i Shang jest Zhou, która powstała w 1027 r. p.n.e. i została obalona przez Królestwo Qin w 256 r. p.n.e. Jej okres panowania trwał ponad 770 lat. Wcześniejsza Dynastia Zhou znajdowała się na zachodzie, była to Zachodnia Zhou, a późniejsza Dynastia Zhou przeprowadziła się na wschód, nazwana została Wschodnią Zhou. Wschodnia Zhou dzieli się na dwa okresy: Okres Wiosny i Jesieni oraz Okres Walczących Królestw.

Okres panowania Dynastii Zachodniej Zhou rozpoczął się w 1027 r. p.n.e., a zakończył w 771 r. p.n.e.. Tym samym dynastia ta trwała około 257 lat. Pierwszy król Dynastii Zhou, Zhou Wuwang dowodząc swoją armią, obalił Dynastię Shang i założył Dynastię Zhou. Gdy Zhou Chengwang został królem, był tak mały, że nie mógł jeszcze rządzić państwem. Wówczas jego wuj Dan prowadził za niego politykę. Dan uporządkował sprawy wewnętrzne, podejmował słuszne działania, osiągnął wiele sukcesów. W kraju pojawił się rozkwit.

Za czasów panowania Dynastii Zhou pojawiły się w początkowej fazie charakterystyczne systemy państwowe, m.in. system rolniczy, system prawny, system terytorialny i ceremonialny.

Okres Wiosny i Jesieni trwał od 770 r. p.n.e. do 476 r. p.n.e.. Wraz z rozwojem gospodarki i wzrostem ludności, między większymi państwami toczyły się ostre wojny o władzę. Zmieniało się społeczeństwo. W rolnictwie pojawiły się pierwsze przemioty z żelaza. Powszechnie wykorzystywano siłę bydła, rozwijano projekty nawadniania, dzięki czemu wzrosła produkcja rolna.

Wielki filozof, ideolog i pedagog Chin - Konfucjusz urodził się właśnie w Okresie Wiosny i Jesieni. Zasady sformułowane przez Konfucjusza zostały przejęte przez późniejszych władców, pragnących umiejętnie rządzić poddanymi. W wielu miastach zbudowano świątynie konfucjańskie. Konfucjanizm, będący bardziej systemem filozoficzno-etycznym, więc zbiorem zasad określających relacje hierarchiczne, niż religią, wywarł ogromny wpływ na chińską kulturę. Uczy on, że syn winien okazywać szacunek ojcu, żona mężowi, człowiek z ludu urzędnikowi, urzędnik rządzącym i tak dalej. W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że sens nauk Konfucjusza sprowadza się do posłuszeństwa, szacunku, bezinteresowności i pracy dla dobra ogółu.

Okres Walczących Królestw przypada na lata od 403 r. p.n.e. do 221 r. p.n.e. Jest to kolejny okres wojen domowych między różnymi książętami. Mniejsze królestwa zostały pochłonięte przez siedem największych królestw, do których należą Qin, Chu, Yan, Han, Zhao, Wei, i Qi. W tych królestwach bardzo aktywnie przeprowadzono reformy polityczne i gospodarcze, m.in. reformy polityka Shang Yang w Królestwie Qin były najgłębsze, najskuteczniejsze i najbardziej wpływowe.

Pomimo nieustannych wojen domowych, rozwój starożytnej kultury Chin nie został zastopowany, w społeczeństwie pojawiła się nowa klasa filozofów. Ich głównym zajęciem było zajmowanie się kulturą, nauką i wiedzą i dzięki ich aktywnej działalności społecznej w starożytnych Chinach doszło do rozkwitu kultury i nauki. Był to pierwszy w historii szczyt rozwoju starożytnej kultury Chin. Do przedstawicieli tego okresu można zaliczyć m.in. Konfucjusza i jego ucznia Mengzi oraz Laozi, Zhuangzi, Hanfeizi i Mozi. Dzięki ich ideom i działaniom w różnych królestwach doszło do bardzo szybkiego rozwoju polityki, gospodarki, kultury oraz spraw wojskowych. Ich filozofie, ideologie i poglądy wywierają bardzo głęboki wpływ nawet w dniu dzisiejszym, stając się bardzo ważną częścią składową kultury Chin.