Wole - obrzęk szyi jest skutkiem powiększenia gruczołu tarczycy. Najpóźniej w końcu VII wieku Chińczycy używali hormonów tarczycy do leczenia wola. Być może nastąpiło to już wcześniej, ale dopiero w VII wieku chińscy lekarze opisali tę technikę. Pierwszy z nich, Zhen Chuan (zm. 643), w książce Stare i nowe recepty sprawdzone i zbadane podaje trzy przykład użycia hormonu otrzymanego z gruczołów tarczycy wykastrowanych baranów. W pierwszym przepisie zaleca, aby lekarz umył 100 tarczyc w ciepłej wodzie, usunął tłuszcz, wysuszył je i posiekał. Następnie powienien wymieszać je z owocami jujuby i nadać im formę pigułek przeznaczonych do połykania przez pacjentów.

W innym przepisie sugeruje, żeby wysiąć owcy tarczycę, oczyścić ją z tłuszczu i surową włożyć do ust. Powinna być jak najdłużej ssana w celu spożytkowania wszystkich soków, następnie zjedzona.

Ponieważ wole może być czasami guzem, a nie powiększeniem tarczycy z powodu wadliwego działania gruczołu, należy brać pod uwagę obydwie możliwości. Tak też robili Chińczycy. Prawie współczesny Zhen Chuanowi, Cui Zhiti, sławny około roku 650, napisał książkę, w której wyraźnie odróżnił nieruchome obrzmienia szyi, których nie można było leczyć (guzy), od obrzmień możliwych do poruszenia i leczenia (prawdziwe wole).

Wang Xi leczył wole, stosując gruczoł tarczycy różnych zwierząt, w którym również świni i owcy. Jego metoda polegała na suszeniu tarczyc na powietrzu i otrzymywaniu z nich proszku, który następnie miał być przyjmowany co noc w zimnym winie. Wspomina on o jednoczesnym suszeniu w tym celu 50 świńskich tarczyc. Współczesny mu Wang Ying podaje w swojej książce przepis na otrzymywanie czynników aktywnych z siedmiu świńskich tarczyc przez gotowanie w winie, odparowywanie i przyjmowanie po zmieszaniu z rosą. Ale czy hormon tarczycy zwierząt można podawać ludziom? Insulina pochodzenia zwierzęcego leczy dziś diabetyków. Wielka Farmakopea z roku 1596 stwierdza, że nie jest ważne, od jakich zwierząt pobrano tarczycę, gdyż pełni ona takie same funkcje u wszystkich kręgowców. W tamtych czasach używano tarczycy świń, owiec, bawołów i jeleni sika.

Wiedza o stosowaniu glonów morskich do leczenia wola dotarła na Zachód z Chin jednocześnie z wiedzą na temat kompasu magnetycznego, stewy tylnej steru i wytwarzania papieru. Uważa się, że wiedza o tym wyszystkim została przeniesiona drogą morską w XII wieku n.e. Na Zachodzie o użyciu glonów morskich po raz pierwszy wspomniał Roger z Palermo w swojej pracy Practica Chirurgiae z roku 1180, sugerując użycie sproszkowanych spalonych glonów jako lekarstwo na wole. W dziedzinie leczenia wola Zachód był około 2500 lat w tyle za Chinami. Na początku XIX wieku zaczęto na Zachodzie zauważać, że istnieją również przyczyny zewnętrzne wywołujące wole, związane z rodzajem wody i gleby. Świadomość takich zależności można już znaleźć w chińskiej ksiądze z roku 239 Wiosny i jesienie pana Lv, w której stwierdzono, że "w miejscach, gdzie woda jest zbyt lekka, często występuje łysienie i wole."

Dopiero w roku 1860 Chatin jasno wykazał, że powstawanie wola wiąże się z brakiem jodu w glebie i wodzie. Jod został odkryty w gruczole tarczycy w roku 1896 przez Baumanna. Murray i inni zaczęli podawać pacjentom ekstrakt tarczycy w roku 1890.