Zachował się szczegółowy opis sprawy przeciwko fałszerzowi z roku 1183; czytamy tam, że zanim go złapano, w ciągu 6 miesięcy wydrukował 2600 fałszywych banknotów. Był mistrzem w cięciu klocków - wyciął z drewna gruszy dokładną imitację projektu prawdziwego banknotu. Aby otrzymać gotowy banknot, musiał zastosować trzy kolory, nanieść kolejne seryjne numery na niebiesko, a pieczęcie na czerwono. Tylko 10 dni zajęło fałszerzowi wykonanie bloku. Fałszerze nie mieli jednak łatwego życia, gdy zostali złapani - za podrabianie czekała ich kara śmierci.

Kiedy do władzy doszli w Chinach Mongołowie, puścili w obieg dziwaczny rodzaj papierowych pieniędzy nazywanych "jedwabnymi banknotami". Pieniądze te nie miały pokrycia w szlachetnych metalach, lecz w zwojach przędzy jedwabnej. Wszystkie stare pieniądze musiały być wykorzystane i wymienione na jedwabne banknoty. Mongołowie wprowadzili tę zunifikowaną walutę w całym imperium, a nawet poza jego granicami. Do końca roku 1294 chińskich jedwabnych banknotów używano jako środka płatniczego nawet w odległej Persji. W roku 1965 archeologowie odkryli dwa okazy "jedwabnych pieniędzy".

Kiedy Marco Polo odwiedził Chiny, był tak zafascynowany papierowymi pieniędzmi, że poświęcił im cały rozdział, opisując wszystko, co wiązało się z ich wytwarzaniem i obiegiem. Opisał m.in. sposób, w jaki je emitowano:

"I wszystkie te papierowe pieniądze robione są z taką powagą i namaszczeniem, jakby to było złoto lub srebro czyste, gdyż na każdym z nich kilku urzędników do tego wyznaczonych podpisuje swe nazwisko i wytłacza swą pieczęć, i gdy to przez wszystkich wykonane zostanie, najwyższy mincarz, ustanowiony przez cesarza, zanurza swą pieczęć w cynobrze i pieczętuje nią pieniądz, tak że kształt pieczęci odbija się na nim cynobrow czerwienią; taka moneta ma pełną wartość. Każde zaś fałszerstwo karane jest śmiercią". (Marco Polo Opisanie świata.)

W czasach panującej po Mongołach dynastii Ming papierowy pieniądz nie odgrywał tak ważnej roli. Mingowie wypuścili w roku 1375 nowy banknot nazywany "cennym banknotem Wielkich Mingów". W ciągu 200 lat, kiedy był prawnym środkiem płatniczym, wyemitowano tylko banknoty o jednym nominale. Było to oczywiście bardzo niewygodne przy wszystkich transakcjach handlowych. Zezwolono jednak na puszczenie w obieg monet miedzianych, które z pewnością chociaż trochę ułatwiły codzienne operacje towarowo-pieniężne. W rezltatie inflacji, "cenny banknot" stopniowo tracił swoją wartość i został zastąpiony srebrem. W połowie XVII wieku Mingowie, po upływie prawie dwóch stuleci, próbowali powrócić do papierowych pieniędzy. Akcję przeprowadzono jednak nieudolnie, co spowodowało wielką inflację i porzucenie projektu. Papierowe pieniądze stosowane na skalę krajową i na regularnych zasadach zniknęły, aby ponownie pojawić się w czasach nowożytnych, przywiezione do Chin przez Europejczyków.

Kiedy poznano na Zachodzie starsze metody produkcji papierowych pieniędzy, wpłynęło to wielce na zachodnią bankwość. Dawny system bankowy Banku Hamburskiego i banków szwedzkich zorganizowano na sposób chiński. Tym sposobem podstawowe założenia procedury bankowej na Zachodzie zapożyczono bezpośrednio z Chin. Pierwsze zachodnie papierowe pieniądze wyemitowano w Szwecji w roku 1661 roku. Następnie przyszła kolej na Amerykę (1690), Francję (1720), Anglię (1797) i Niemcy(dopiero w roku 1806).