Według legendy, w 280 roku naszej ery, w południowej części Chin istniało królesto Wu. Podczas przyjęcia na cześć madarynów, cesarz lubił podawać im wódkę. Jednemu z mandarynów, który nazywał się Wei Zhao i nie umiał pić wódki, cesarz pozwolił spożywać herbatę. Od tej pory intelektualiści częstowali gości herbatą. W czasie dynastii Tang, picie herbaty stało się obyczajem zwyczajnych ludzi. Zwyczaje te zostały powiązane z buddyzmem. Według legendy, w latach 713-741 n.e., mnichowie w świątyniach po długotrwałej kontemplacji lubili wyspać się i zjeść. Starsi mnisi znaleźli metodę picia herbaty, która zaburzała system nerwowy mózgu. Potem metoda ta cieszyła się popularnością w różnych miejscowościach. Jednocześnie w domach bogatych rodzin w czasie dynastii Tang zakładano specjalny pokój przeznaczony do czytania książek, gotowania herbaty oraz jej picia, który nazywał się „pokojem herbacianym". W 780 roku podczas panowania dynastii Tang, znawca herbaty Lu Yu uogólnił doświadczenia w zakresie uprawy herbaty, jej obróbki i picia. Napisał pierwszą w Chinach książkę o herbacie zatytułowaną „Chajing" /cha- herbata, jing-doświadczenia/.
W okresie dynastii Song cesarz Son Huiyhong wydał na cześć madarynów przyjęcie herbaciane, na którym osobiście gotował herbatę. W rezydencji cesarskiej dynastii Qin herbata była używana nie tylko na przyjęciach. Częstowano nią także szefów misji dyplomatycznej obcych państw. Obecnie z okazji ważnych świąt, nowego roku, święta wiosny, niektóre organy rządowe i społeczności zapraszają do wspólnego picia herbaty, a podczas spotkania prowadzone są różne rozmowy.
W Chinach spożywanie herbaty przekształciło się już w specjalną kulturę. Ludzie traktowali sporządzenie herbaty i jej picie jako sztukę. Od dawien dawna w Chinach działały w różnych miejscowościach różnorodne herbaciarnie. Na ulicy Qiangmen w Pekinie działa specjalna herbaciania, gdzie klienci mogą pić herbatę, spróbować ciastka i obejrzeć program artystyczny. W południowej części Chin działają herbaciarnie i altanki picia herbaty, które często położone są w pięknej i malowniczej okolicy.
Picie herbaty ma swoje zwyczaje.
Pekińczycy lubią pić herbatę jaśminową, szanghajczycy – zieloną, mieszkańcy prowincji Fujian lubią pić herbatę czerwoną /Polacy nazywają ją czarną/, a mniejszości narodowe zamieszkujące rejony pasterskie, piją herbatę w kształcie cegiełki - herbatę mocno naciągającą Taka herbata sprzyja przemianie materii. W niektórych miejscowościach prowincji Hunan, mieszkańcy lubią dodawać do herbaty sól, imbir i sezam. W niektórych miejscowościach picie herbaty można nazwać jej „jedzeniem".
Metody przyrządzania herbaty zależą od chińskich miejscowości, w wielu z nich zachowały się charakterystyczne zwyczaje związane z jej spożywaniem.
W Pekinie, jeżeli gospodarz podaje gościom herbatę, to goście muszą natychmiast wstać i wyrazić podziękowanie. Trochę inaczej wygląda to w południowej części Chin. W Guangdong i Guangxi po podaniu gościom przez gospodarza herbaty, wyrażają oni podziękowanie uderzając trzykrotnie palcami w blat stołu.
[ 
