|
 |
| (GMT+08:00)
2004-01-20 16:40:35
|
 |
|
Chińskie zabytki kultury i pomniki natury na liście Światowego Dziedzictwa-I
CRI
W 1985 roku Chiny podpisały "Konwencję UNESCO w sprawie ochrony kulturalnego i przyrodniczego dziedzictwa światowego". Do końca 1999 roku na liście Światowego Dziedzictwa wpisano 23 chińskich zabytków kulturalnych i pomników naturalnych. Pod względem ilości zabytków znajdującej się na tej liście wraz z indiami Chiny zajmują 4 miejsce.
Znajdujące się na wymienionej liście zabytki są zabytkami najwyższej klasy światowej i objęte są ochroną ze względu na ich znaczenie dla danej kultury lub krajobrazu. Do obiektów dziedzictwa kulturalnego należą zabytkowe przedmioty, zabytkowe miejscowości i budowle, jak również obiekty o wartości historycznej, artystycznej, archeologicznej, naukowej, kulturalnej i antropologicznej. Do dziedzictwa naturalnego zalicza się unikatowe struktury przyrodnicze, ekologiczne i geograficzne, bądź ekologiczne obszary, na których występują rzadkie rośliny i zwierzęta, jak również tereny o walorach naukowych lub estetycznych.
Ogromne terytorium Chin wykształciło unikatową cywilizację trwającą nieprzerwanie od 5 tys. lat. Tutaj przez wieki człowiek tworzył liczne dzieła sztuki budowlanej, które przetrwały do czasów dzisiejszych. Liczne tereny krajobrazowe są doceniane dzisiaj i wymagają szczególnej troski i opieki. Umieszczenie obiektów z Chin na liście Światowego Dziedzictwa pozwola na ich zachowanie dla przyszłych pokoleń.
Oto obiekty z Chin znajdujące się na liście UNESCO: Wielki Mur, Groby Cesarskie Dynastii Ming i Qing, Groty Mogao,  Grobowiec Cesarza Qinshihuang, Stanowisko sinatropa w Zhoukoudian, Cesarska rezydencja letnia w Chengde i pobliskie świątynie, Świątynia Konfucjusza, Mauzoleum Konfucjusza i posiadłość rodowa Konfucjusza w Qufu, zespół architektoniczny na Górze Lu; park i ogrody miasta Suzhou, zabytkowe miasta Lijiang i Pingyao; Świątynia Nieba oraz Pałac Letni w Pekinie; Groty Dazu i park krajobrazowy na Górze Wuyi.
Do zabytków przyrodniczych należą: Jiuzhaigou, Huanglong i Wulingyuan-unikatowe terene krajobrazowe. Do zabytków zarówno kulturalnych, jak i naturalnych zaliczają się trzy góry-Tai, Huang i Emei z Wielkim Buddą z Leshan.
Chińskie Towarzystwo Krajobrazów i Parków wraz z Chińskim Towarzystwem Zabytków Kulturalnych oraz uczonymi i specjalistami zamierzają powołać do życia Komitet Badań Chińskiego Dziedzictwa Światowego. Będzie się on zajmował badaniami, szkoleniem specjalistów i wymianą naukową, jak również popularyzowaniem wiedzy prawnej w zakresie ochrony zabytków kulturalnych i naturalnych.
Wielki Mur Chiński
Zbudowany za dynastii Ming w latach 1368-1644 Wielki Mur jest największą budowlą starożytnotną zachowaną do dzisiaj. Ciągnie się on na długości 6700 km. Najwcześniejszy odcinek Wielkiego Muru powstał w 3 wieku p.n.e. z połączenia jeszcze starszych murów z okresu rozbicia terytorialnego. Niektóre odcinki Wielkiego Muru, restaurowane od 1550, to najczęściej odwiedzane przez turystów obiekty w Chinach. Na Liście Światowego Dziedzictwa Wielki Mur znalazł się w 1987 roku.
Góry Emei wraz z Wielkim Buddą w górze Leshan
Góry Emei wznoszą się na wysokość 3099 metrów. Góry Emei w południowo-zachodniej części prowincji Sichuan są jednymi z czterech świętych gór buddyzmu w Chinach. Emei słynie z "najwspanialszych na świecie turnii wierchów". Na górze znajdują się liczne zabytki historyczne takie, jak Skała Ofiarowania Życia, Świątynia Dzisięciu Tysięcy Lat, czy Świątynia Witająca Kraj. Na Złotym Wierchu turyści lubią obserwować jak promienie wschodzącego słońca przebijając się przez chmury tworzą "iluminację buddów". Góra znalazła się na liście Światowego Dziedzictwa w 1996 roku.
A Wielki Budda z Leshan, największy rzeźbiony w skale wizerunek Buddy na świecie jest wysoki na 71 metrów. Znajduje się on niedaleko od gór Emei. Znajduje się przy zlewisku trzech rzek-Minjiang, Qingyi i Dadu w południowo-zachodniej prowincji Sichuan. Wykuwanie posągu zacząło się w 713 roku przez słynnego mnicha Hai Tong, a całość została zakończona w 803 roku pod nadzorem urzędnika Wei Gao.
Klasyczne ogrody w mieście Suzhou
Jeśli mówi się, że w północznej części Chin potężne i wielkie ogrody cesarkie zajmują główne miejsce, to w południowej części Chin a zwłaszcza w regionie Jiangnan, dolinie Rzeki Jangcy znajdują się ogrody w zupełnie innym stylu. W "raju na ziemii" Suzhou w prowincji Jiangsu jest wiele wspaniałych ogrodów, np. Ogród Zhuzheng, Ogród Liu, Ogród Shizilin oraz Wangshi. M.in Ogród Wangshi z Xii wieku był rezydencją cesarskiego urzędnika Shi Zhenzhi. Później przebudowano go w XViii wieku. Wokół stawu postawiono budynki oraz zbudowano skałki, zasadzono drzewa i kwiaty. Wszystkie framugi drzwi i ramy okienne są rzeźbione, a przez park biegną liczne kręte ścieżki. Można powiedzieć, że jest on typowym ogrodem tego regionu. Ten i inne ogrody i parki Suzhou znalazły się na liście Światoego Dziedzictwa w 1997 roku.
|
|
|
