|
 |
| (GMT+08:00)
2004-12-20 15:22:16
|
 |
|
Dramat tybetański: perła sztuki Tybetu
CRI
Dramat tybetański to rodzaj sztuki cieszący się wielką popularnością wśród ludności tybetańskiej. Przedstawia on wesołe lub smutne doświadczenia życiowe zwykłych Tybetańczyków, opowiada o spotkaniach lub rozstaniach. Od chwili swego powstania, przed siedmiuset laty, dramat cały czas jest ściśle związany z życiem mieszkańców. Wielu Tybetańczyków kocha tę sztukę i pracuje nad dodawaniem do niej nowych treści.
 Omawiając dramat tybetański, nie można zapomnieć o Tangdong Bujie, buddyjskim tybetańskim mnichu. Mówi się, że gdy w XIV wieku,podjął się on budowyon mostu w Tybecie, napotkał na poważne kłopoty finansowe i brak siły roboczej. Przerobił więc na przedstawienia sceniczne legendy buddyjskie i namówił siedem utalentowanych dziewcząt, które wspaniale tańczyły i śpiewały, by występowały w różnych miejscowościach, dzięki czemu zdołał zgromadzić potrzebne na budowię mostu pieniądze. Skłąd właśnie swe korzenie wywodzi tybetański dramat.
By uczcić pamięć tego mnicha, ludność Tybetu darzy go wielkim szacunkiem i uznaje za twórcę dramatu tybetańskiego. Ponieważ na samym początku sztuki grane były był przez siedem pięknych dziewcząt, dramat nazywany jest również "Adży Lamu" , co znaczy "piękne boginie". 
Na początku, tylko przy pomocy tańca opowiadano proste historie. Z czasem dołączono do tego śpiew, dzięki czemu sztuka nabrała wyraźniejszego charakteru narodowościowego.
Dyrektor Teatru Dramatu Tybetańskiego, Dżasi Duoji tłumaczy:
"W miarę dojrzewania,dramat tybetański zostaje uzupełniony i nabiera wyraźnego charakteru literackiego. Zawsze należy zwracać uwagę na piękno przedstawionych historii. Dramat zapożycza sposoby przedstawień z wielu innych rodzajów sztuki narodowej. Poza tym, ważnym elementem tybetańskego dramatu jest komedia, a role komediowe stanowią bardzo częsty składnik niemal każdego przedstawienia. Sztuka ta zwraca też niebywałą uwagę na żywy kontakt z widzami."
 Najwększym powodzeniem dramat ten cieszy się w Tybecie, gdzie obok aktorów profesjonalnych, wiele osób już od dzieciństwa zaczyna go uprawiać. Właśnie tacy amatorzy, z pokolenia na pokolenie przekazują tę tradycyjną tybetańską sztukę.
|
|
|
