|
 |
| (GMT+08:00)
2005-03-09 14:29:46
|
 |
|
Majątki kulturowe starożytnych Chin
CRI
Dunhuang jest starym miastem, które istnieje już ponad dwa tysiące lat. Położony jest w prowincji Gansu - jednej z prowincji północno-zachodnich Chin, na zachodnim odcinku lewobrzeżnego korytarza od Rzeki  Huangho, na prastarym szlaku handlowym zwanym "Drogą Jedwabną". Był on węzłowym punktem komunikacji lądowej dawnych Chin z Zachodem. Był miastem nie do zastąpienia w przyjaznych kontaktach Chin z zagranicą w dziedzinie politycznej, gospodarczej i kulturalnej.
Zostawili tu swoją stopę tacy przedstawiciele tych kontaktów, jak Xuan Zang /602-664 lata n.e./ - wybitny chiński kapłan buddyjski z dynastii Tang, który tym szlakiem udał się do indii na studia ksiąg buddyzmu i po powrocie do kraju pracował 19 lat nad ich przełożeniem i interpretowaniem oraz znany włoski podróżnik Marco Polo, który tędy przybył do Chin. Pieczary światynne Mogao znajdują się na południowy wschód, w odległości 25 km od Dunhuangu.
 Pieczary te powstały w okresie szerokiego rozpowszechnienia buddyzmu w Chinach. jak wynika z dokumentacji pomnikowej, groty te zaczęto wydrążać w roku 366 n.e. inicjatorem był niejaki mnich nazwiskiem Yue Zun. Kontynuacja tej wielkiej budowy potrwała około tysiąca lat przechodząc przez dynastie Tang, Song i innych późniejszych łącznie 10 dynastii.  Mamy dziś ogółem 492 zachowane groty pochodzące z różnych okresów historycznych. Pieczary Mogao to największe spośród trzech wielkich skupisk grot świątynnych w Chinach /pozostałe dwie to pieczary Yungang w prowincji Henan/.
Pieczary Mogao wydrążone są w ścianach skalnych tysiącmetrowego urwiska wschodniego podnóża góry Mingsha. Na pięciu poziomach roi się grot, które są tak gęsto od siebie poukładane, że przypominają z dala ul pszczelny. Skały urwiska góry Mingsha  ukształtowały się w wyniku scementowania drobnoziarnistych cząsteczek mineralnych i piasku i dlatego nie nadają się do rzeźby.
Nasi mistrzowie tamtych czasów dostosowując się do tutejszych warunków geologicznych wykonywali swoje dzieła metodami farbowanej rzeźby glinianej oraz kolorowego malarstwa na glinianym tynku. Stworzyli w ten sposób sztuki plastyczne zupełnie inne aniżeli rzeźbiarstwo kamienne, jakie spotyka się w innych podobnych grotach. Sztuki te odznaczają się subtelnością opisu i przepychem kolorów. Na nakładanie kolorów malarze ci używali farb pochodzenia mineralnego, a klimat w okolicy Dunhuang jest znów bardzo suchy. Te sprzyjające warunki sprawiły, że liczne dzieła malarstwa ściennego i kolowowej rzeźby glinianej przetrwały tysiącletnie przemiany geologiczne i do dziś zachowują całą gamę swych barw, jakby były świeżo wykonane.
Podchodzimy teraz bliżej i widzimy, że na korytarzu wejściowym, na czterech ścianach i na samym sklepieniu groty, dosłownie wszędzie są malowane obrazy i wzory. Wraz z nimi rzucają nam w oczy to siedzące, to stojące w ołtarzach posągi kolorowego rzeźbiarstwa.
|
|
|
