|
 |
| (GMT+08:00)
2005-03-29 10:00:29
|
 |
|
Rozkwit i upadek dynastii Tang
CRI
 Rządy syna Gaozu, Taizong-a (600-649), przyniosły kontynuację pierwszych sukcesów dynastii Tang. Podboje militarne przywróciły Chinom kontrolę nad szlakami jedwabnymi, co spowodowało napływ handlarzy. Przyczyniło się to do bezprecedensowego otwarcia społeczeństwa chińskiego.
W najważniejszych miastach, w Xi'an, Luoyangu i Kantonie, żyły liczne społeczności cudzoziemskie. Cudzoziemcy, pochodzący głównie środkowej Azji, przynieśli do Chin nowe religie, kuchnie, muzykę i tradycje artystyczne. W późniejszym okresie panowania dynastii Tang zasięg kontaktów międzynarodowych rozszerzył się na Persję, Indie, Malezję, Indonezję i Japonię. W IX wieku w Kantonie mieszkało 100 tysięcy cudzoziemców. 
Pod panowaniem dynastii Tang rozkwitał także byddyzm. Chińscy pielgrzymi, a wśród nich sławny podróżnik Xuan Zang, podążali do Indii, skąd przywozili ze sobą traktaty buddyjskie. Tłumaczemia tych pism, bardzo zawiłych w treści, w znacznym stopniu przyczyniły się do rozpowszechnienia doktryny buddyjskiej i powstania jej nowych odmian. Konsekwencją tego faktu była jednakże schizma w buddyzmie.
W dużym uproszczeniu można stwierdzić, że reakcją na trudność w zrozumieniu buddyjskich tekstów tłoumaczonych z sanskrytu było powstanie szkoły Chan w IV wieku, znanej bardziej pod japońską nazwą Zen. Podjęcia buddyjskie interpretowała ona w duchu filozofii taoistycznej. Najbardziej powszechna forma buddyzmu chińskiego, setka tiantai, powstała w IV wieku. Koncentrowała się ona na osiągnięciu "zachodniego raju".
 Okres największej chwały dynastii Tang przypada na panowanie Xuanzonga (685-761), znanego także jako Minghuang. Jego stolica, Chang'an, liczyła ponad milion mieszkańców i była jednym z największych miasta świata. W okresie panowania Xuanzonga kwiatły sztuka, taniec i muzyka. Na jego dwór ściągaku uczeni i artyści z całego kraju, m.in. Du Fu i Li Bai, obok Qu Yuana niewątpliwie poeci chińscy.
Zainteresowania Xuanzonga sprawiły, że sprawy państwa w znacznym stopniu pozostawił on zarządcom. Lushun, jeden z dowódców na północnym wschodzie, skorzystał z okazji i stworzył silny ośrodek swojej władzy w tym regionie. W 755 r., postanowił opanować pozostałą część Chin. Przez następne 10 lat toczyły się krwawe walki, które pochłonęły miliony ofiar. Wprawdzie siły Tang odzyskały władzę nad imperium, był to jednak początek końca tej dynastii.
Anarchia i chaos 
W VIII i IX wieku, władza dynastii Tang uległa stopniowemu osłabieniu. Na północnym zachodzie wojownicy tybetańscy zdobyli garnizony Tang, a na południu królestwo Nazhao (Dali, Yunnan) zaczęło poważnie zagrażać Sichuanowi. W tym samym czasie w samym sercu Chin, w regionie rzeki Jangcy i Zhejiang, wysokie podatki i klęski żywiołwe spowodowały gwałtowny wybuch niezadowolenia. W jego efekcie luźny związek bandycki pod przywództwem Huang Zhao zdobył stolicę.
W latach 907-959, do momentu zdobycia władzy przez dynastię Song, Chiny kolejny raz był targane wojnami pomiędzy stronami walczącymi o ?mandat niebios". Lata te często nazywane są ?okresem Pięciu Dynastii i Dziesięciu Królestw.
|
|
|
