|
Państwo Środka, kraina śpiewu i tańca
CRI
 Chińskie mniejszości narodowe słyną ze wspaniałej umiejętności śpiewu i tańca. Od drgającej na wietrze łąki, poprzez płynące rzeki aż do spacerującego po lesie pawia, wszystko to stanowi dla nich tematy dla tworzenia tańca. Oglądając ich przedstawienia, nie można powstrzymać się od zachwytów nad bliskimi stosunkami tych ludzi z przyrodą.
Wielką popularnością wśród tybetańczyków cieszy się taniec Xuanzi, jeden z różnorodnych rodzajów tańca. Stojąc w kole, mężczyźni i kobiety tańczą przy akompaniamencie Xuanzi, wykonanego przez samych mieszkańców instrumentu. Ludzie tańcząc, wyrażają swoje uczucia. Sztukę tę można uprawiać w każdej chwili, niezależnie od liczby osób i wielkości miejsca. Słysząc muzykę, ludzie imitują pijące wodę pawie lub biegnące zające, dzięki czemu stara sztuka nabiera widocznego charakteru natury.
W skład tańca Xuanzi wchodzą najczęściej trzy rodzaje treści ? po pierwsze, powitanie gości, wdzięczność i pochwałę natury; po drugie, szacunek wobec starszych i miłość wobec domu rodzinnego; a po trzecie, miłość młodych par.
 Przeciwieństwem tańca Xuanzi jest taniec Reba, który charakteryzuje się godnością i odświętością. Pierwotnie wykonywany był na ceremoniach oddawania hołdu przodkom, odbywających się w starożytnych plemionach i liczy sobie już tysięce lat historii. W czasie przedstawień, kobiety noszą na głowie chustkę w kształcie kwiatów i ubierają paski.
Trzymają w rękach bębny, które swym kształtem przypominają słońce lub księżyc, zaś mężczyzni trzymają białe lub żółte Ha Da, symbol szacunku narodowości tybetańskiej i noszą wysokie buty. Taniec ten uprawia się przy akompaniamencie staryżytnych i emocjonalnych pieśni. W czasie, kiedy rytm jest wolny, w bęben bije się łagodnie, zarówno tańczący jak i oglądający przypominają strumienie; a kiedy rytm staje się coraz szybszy, można wyobrażać sobie wartko płynącą rzekę, taniec też staje się bardziej emocjonalny.
Taniec Reba rozpowszechniony jest głównie tam, gdzie koncentrują się Tybetańczycy, jak np. w prowincji Yunan, Siczuan oraz w tybetańskim regionie autonomicznym; najsłynniejszy jego rodzaj można spotkać w miasteczku Tacheng, położonym w autonomicznym powiecie narodowości Li Su w prowincji Yunan.
Yin Qiongli, mieszkająca w miasteczku Tacheng dziewczyna narodowości Li Su, doskonale zna ten taniec. Tłumaczyła ona, że popularny w jej miasteczku rodzaj tańca  uprawia się wyłącznie w czasie świąt i wtedy, gdy występuje susza lub wybuchają poważne epidemie. Celem jego wykonywania jest modlitwa do Buddy o ochronę bezpieczeństwa i dobre plony w danym roku. Zachowuje więc swój pierwotny charakter. Stwierdziła ona:
"Nasz taniec zachował swój starożytny i pierwotny charakter. Słowa piosenki, rytm i ruchu w tańcu, nigdy nie uległy zmianie ani adaptacji, nawet stroje wyglądają tak samo, jak na samym początku. Piosenkę przekazywano z pokolenia na pokolenie werbalnie, pisma nie było."
Miasteczko Tacheng zamieszkają przede wszystkim Tybetańczycy, można spotkać również ludzi narodowości Na Xi, Bai i Li Su. Każda rodzina ma w domu rekwizyty do uprawiania tańca a każdy mieszkaniec nosi w sobie głęboką miłość do tej sztuki.
|
|
