Nanluogu Xiang był kiedyś cichym i niczym nie wyróżniającym się hutongiem w historycznym sercu chińskiej stolicy. Z czasem jednak nabierał coraz silniejszego kolorytu, przyciągając licznych artystów, sklepiki, butiki oraz niewielkie restauracje, kawiarnie i bary, które dziś ciągną się nieprzerwanie po obu stronach Nanluogu Xiang, sprawiając, że senna niegdyś uliczka zaczęła na nowo tętnić życiem i nabrała nowego blasku.
Ślady wielkich postaci z przeszłości
Uliczka Nanluogu Xiang powstała w czasach panowania dynastii Yuan i pierwotnie nazwywała się „Luoguo Xiang". W roku 1750, za panowania cesarza Qianlonga z dynastii Qing, zmieniono jej nazwę na „Nanluogu Xiang", co oznacza dosłownie „południowa uliczka gongu i bębna". W miejscowej zabudowie dominuje kolor szary (jak zresztą we wszystkich zachowanych zabytkowych dzielnicach chińskiej stolicy). Można tu zobaczyć niejeden „siheyuan", czyli tradycyjny pekiński dom z wewnętrznym dziedzińcem (lub nawet kilkoma dziedzińcami w domostwach szczególnie dużych). Przy Nanluogu Xiang nadal mieszkają ludzie.
Swoją historyczną wartość i atrakcyjność okolica ta zawdzięcza m.in. ważnym postaciom, które tam niegdyś mieszkały. Byli wśród nich zarówno wysoko postawieni przedstawiciele dworu cesarskiego, tacy jak Sengge Richen (o którym piszemy w tym numerze w tekście poświęconym losom Yuan Ming Yuan) i późniejsza „cesarzowa" Wanrong (małżonka ostatniego cesarza z dynastii Qing, którego poślubiła jednak już po abdykacji), jak również politycy z okresu Republiki Chińskiej, m.in. Feng Guozhang (generał i prezydent) i Jin Yunpeng (jeden z premierów Republiki Chińskiej). Nie brakowało też znanych postaci z kręgu sztuki i literatury, takich jak sławny malarz Qi Baishi (1864-1957) czy też wybitny pisarz, działacz społeczny i wieloletni minister kultury ChRL Mao Dun (1896-1981).
