Dwa tysiące lat temu, nie zważając na trudy i niebezpieczeństwa, gnani duchem odkrywców i ciekawością świata podróżni wyruszali w wędrówkę, przecierając drogi dla handlu i łącząc ze sobą różne cywilizacje. Tak powstał szlak wiodący z Azji do Europy i Afryki, przez potomnych nazwany Jedwabnym Szlakiem.
Jego początki sięgają II w. p.n.e., czasów panowania w Chinach Zachodniej Dynastii Han (206 r. p.n.e. – 8 r. n.e.). Według tradycji historycznej otworzył go Zhang Qian, który na czele 100-osobowego poselstwa, na polecenie cesarza Wu (Wu Di), ruszył na zachód z misją dyplomatyczną. Starożytny lądowy szlak ciągnął się od stolicy Hanów – Changanu (dzisiejszy Xi'an) przez Gansu, Xinjiang do Azji Środkowej i Zachodniej i dalej do krajów basenu Morza Śródziemnego. Zyskał miano „jedwabnego", ponieważ jednym z towarów transportowanych tą drogą był jedwab. Po raz pierwszy sformułowania „Jedwabny Szlak", czy „Jedwabne Szlaki", w odniesieniu do traktów handlowych łączących Chiny z Azją Środkową i z Indiami użył w 1877 r. niemiecki geograf i kartograf Ferdinand von Richthofen w swojej monografii na temat Chin „China; Ergebnisse eigner Reisen und darauf gegründeter Studien".
Morski Jedwabny Szlak, na którym odbywała się wymiana handlowa i kulturalna, wiódł od nadbrzeżnych miast południowowschodnich Chin przez Morze Południowochińskie, opływał Półwysep Indochiński i przez Ocean Indyjski, Morze Czerwone docierał do Wschodniej Afryki i Europy. Znano go już za dynastii Qin (druga poł. III w. p.n.e.) i korzystano za panowania Hanów (II w. p.n.e. – II w. n.e.). Ruch na szlaku znacznie ożywił się w czasach dynastii Sui i Tang (druga poł. VI w. – pocz. X w.), by rozkwitnąć w następnych wiekach pod rządami Songów (druga poł. X w. – XIII w.) i Yuanów (XIII – XIV w.), a zwłaszcza w pierwszym stuleciu panowania następnej dynastii – Ming (1368 r. – 1644 r.). Pod koniec XV w. Mingowie wprowadzili zakaz handlu morskiego i Morski Jedwabny Szlak zaczął tracić na znaczeniu. Jednak przez kilkanaście wieków, szczególnie w czasach swojej świetności, odgrywał bardzo ważną rolę nie tylko w kontaktach gospodarczych, ale również w komunikacji między kulturami, stymulując rozwój wszystkich leżących wzdłuż niego krajów.
