Obecnie protesty i demonstracje spowodowane śmiercią Afroamerykanina George'a Floyda rozprzestrzeniają się w całych Stanach Zjednoczonych. Podobnie jak społeczność międzynarodowa jednogłośnie potępiła rasistowską chorobę Stanów Zjednoczonych, niektórzy zachodni przywódcy, którzy zawsze lubili rozmawiać o „demokracji" i „prawach człowieka", nie wypowiedzieli się na ten temat i stali się połową niemową .

W rzeczywistości niektóre kraje zachodnie przyzwyczaiły się już do podążania za Stanami Zjednoczonymi na każdym kroku. Nie są już zwyczajowo mowić twardo i nie mają takiej śmiałości. Zwłaszcza w ciągu ostatnich kilku lat, po doświadczeniu odwrócenia się przez Stany Zjednoczone od starych wspśłpracowników bez ostrzeżenia w kwestiach ekonomii, handlu, bezpieczeństwa itp., Oni są przerażeni „starszego brata objęcia przewadzenia". Nawet jeśli wiadomo, że jego działania, takie jak zastraszanie mniejszości, są sprzeczne z ogólną uznaną prawdą , udają, że stoją na uboczu i milczą, i nie mają odwagi komentować.

Z czasem cisza stała się bezradnym wyborem niektórych zachodnich polityków. Jeszcze trudniejsze do powiedzenia jest to, że niektóre kraje zachodnie mają poważne problemy z dyskryminacją rasową, a niektórzy politycy są nawet zwolennikami „Biały. przede wszystkim". Niektórzy zachodni politycy obawiają się, że jeśli powiedzą za dużo, mogą rozpalić ogień na siebie. Ta dwuznaczność na temat rasizmu odzwierciedla właśnie ich winne sumienie i niepokój.

Jak na ironię, niektórzy zachodni politycy, mimo że są bezradni w kwestii dyskryminacji rasowej w swoim kraju, a fascynują podjudzaniem do natroju rasizmu za granicą i często przeprowadzają ataki stygmatyzowane na kraje rozwijające się.

Mówiąc wprost, dyskryminacja rasowa jest blizną amerykańskiego społeczeństwa i wspólną hanbą dla krajów zachodnich. W obliczu tego, próby zaangażowania się w „podwójną normę" nie mogą chronić samego siebie, a także nie unikać rozwiązania problemu.