| |
Feudalny system pańszczyzny w dawnym Tybecie
|
|
|
 |
 |
2008-12-02 17:56:14
CRI
|
 |
|
 Wysocy rangą mnisi byli nie tylko najważnieszymi władcami Tybetu, ale również największymi panami feudalnymi. Dalajlama, jako jeden z przywódców buddyjskiej szkoły Gelugpa, pełnił jednocześnie funkcję głowy lokalnych władz tybetańskich. Sprawował zatem dożywotnio ogromną władzę polityczną i religijną. Rozsiane po całym Tybecie klasztory, skrajnie wysoka liczba mnichów i wyjątkowo częste ceremonie religijne angażowały i zużywały dużą część zasobów ludzkich i znaczną większość materialnych zasobów Tybetu, stając się ciężkim jarzmem hamującym rozwój sił wytwórczych.?
Okrutne represje i wyzysk cechujące feudlany system pańszczyzny, a zwłaszcza niepohamowane marnowanie zasobów ludzkich i materialnych przez religię i klasztory działające w warunkach teokratycznego systemu, a także duchowe zniewolenie powodowane przez ten system, poważnie ograniczały aktywność produkcyjną ludzi pracujących, dławiły żywotność społeczeństwa i sprawiły, że Tybet na długi czas pogrążył się w stagnacji. Aż do połowy XX wieku Tybet pozostawał w stanie skrajnej izolacji i zacofania. Praktycznie nie istniał tam n owoczesny przemysł i handel, nie było również nowoczesnej nauki, techniki, edukacji, kultury czy ochrony zdrowia. Narzędzia stosowane w rolnictwie były niezwykle prymitywne.
Używano głównie soch i drewnianych motyk, a gdzieniegdzie tylko zobaczyć można było metalowy pług. W czasie żniw zbierano raptem 4 do 5 razy więcej ziarna niż zasiano, a wskaźnik przeżycia dla zwierząt hodowlanych wynosił 50% dla bydła i 30% dla owiec. Rzemiosło było z reguły dodatkowym zajęciem w gospodarstwie: przędzono wełnę, tkano i przetwarzano inne produkty zwierzęce. Używane do tego narzędzia i techniki były bardzo prymitywne. Rzemieślnicy w miastach byli związani stosunkami pańszczyzny z feudalnymi panami. Handel nie zajmował istotnej pozycji w gospodarce. Tradycyjna wymiana produktów uprawy i hodowli odbywła się na zasadzie barteru. Szerokie rzesze chłopów pańszczyźnianych cierpiały z powodu głodu i nędzy; nie da się nawet policzyć, ilu ludzi zmarło w owych czasach z tego powodu. Kiedy w roku 1949 powstała Chińska Republika Ludowa, Centralny Rząd Ludowy, kierując się regułami historycznego rozwoju oraz interesem szerokich rzesz ludu tybetańskiego, aktywnie wsparł pokojowe wyzwolenie Tybetu. Następnie, poprzez wprowadzenie demokratycznych reform, realizację autonomii terytorialnej, szeroko zakrojoną modernizację oraz politykę reform i otwarcia, diametralnie odmienił los Tybetu i energicznie wspomógł tybetańskie społeczeństwo w wejściu na drogę skokowego rozwoju.
1 2
|
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
|
|
 |
|
|
| Wasze opinie |
|
|
 |
|
