|
 |
| (GMT+08:00)
2003-12-04 18:11:43
|
 |
|
Wczoraj i dziś szlaku jedwabnego -- 1. Pomost łączący wschód z zachodem w dawnych czasach.
CRI
W roku 2003 minęło około 2100 rocznicy otwarcia starego szlaku jedwabnego. Nazwę "szlak jedwabny" najwcześniej zaczął używać niemiecki geograf Ferdinad Von Richthofen. W swej książce "Notatki z podróży po Chinach" nazwał ów słynnyh historii międzynarodowy szlak biegnący od Chang Anu ? dzisiejszego miasta Xi An prowincji Shanxi w głąb Chin do zachodniej Azji, północnej Afryki i Europy "szlakiem jedwabnym".
Według zapisów kronikarskich Chin, otwarcie szlaku jedwabnego nastąpiło pod koniec II wieku Okres jego rozkwitu przypadł na chińską dynastię Tang, panującą od VII do IX wieku naszej ery. Dopiero w XIV wieku, w wyniku rozwoju techniki żeglugi morskiej rola tego starego szlaku stopniowo ustępowała nieustannie rozrastającemu się transportowi morskiemu. Ale na przestrzeni ponad tysiące lat właśnie przez ten szlak zrealizowała się szeroka wymiana Chin z krajami zachodnimi w wielu dziedzinach, a przede wszystkim handlu jedwabiem, co wywarło dalekoidący wpływ na rozwój historii całego świata.
Zastępca głównego komisarza UNESCO pan C.L.Sharma powiedział , że w odległej przeszłości podróżnicy przebyli bezludną pustynię, i wysokie góry, i utorowali ten szlak jedwabny. Otwarcie tego szlaku zapoczątkowało wymianę między wschodem i zachodem w dziedzinie handlu, kultury, idei i wartoci, która przyczyniła się do rozwoju cywilizacji wschodu i zachodu. Można powiedzieć, że historia szlaku jedwabnego stanowi wielką spuściznę będącą w posiadaniu całej ludzkości.
Utorowanie szlaku jedwabnego na początku miało pewną dozę przypadkowości. Pod koniec II wieku przed naszą erą, panującej w Chinach feudalnej dynastii Han dokuczała nękającą ją działalnść koczowniczych plemion Hunów z północnej północno-zachodniej strony. W związku z tym w 139 roku przed naszą erą ówczesny cesarz dynastii Han Wudi wysłał człowieka nazwiskiem Zhang Qian, który miał wyruszając się ze stolicy Chang An dotrzeć do państwa Yueshi w północno-zachodnich stronach, by namówić je do trzymania wraz z dynastią Han Hunów w kleszczach. Wówczas ludzie żyjący w głębi kraju nazywali rozległe tereny północno-zachodnie i zachodnie "krajami zachodnimi", które obejmowały dzisiejszy Xinjiang Ujgórski Region Autonomiczny w północno-zachodnich Chinach i szerokie rejony na zachód od wyżyny pamirskiej. W 126 roku przed naszą erą po 13 latach wędrówki wrócił do Chang An Zhang Qian. Choć jego podróż do zachodnich krain nie osiągnęła politycznego celu zjednoczenia Yuezhi do uderzenia na Hunów, znacznie pogłębiała wiedzę ludzi z głębi Chin o zachodnich krainach. Bo przed nim centralny rząd Chin nie wysłał jeszcze nikogo do nawiązania bezporednich kontaktów z państewkami w zachodnich krainach, ponieważ wysokie góry, bezludna pustynia i barbarzyńscy Hunowiebyli nieprzebytą przeszkodą. W 119 roku przed naszą erą ceszrz Wudi raz jeszcze wyprawił do zachodnich krain Zhang Qian na czele potężnej misji. Odtąd zaczęły się częste kontakty między wewnętrynzmi rejonami Chin i państewkami w zachodnich krainach. Toteż produkowany w Chinach jedwab był nieprzerwanym potokiem przewożony z Chang Anu do zachodnich krain, aż do Imperium romanum w Europie. A tkaniny wełniane, wyroby szklane, agat, winogrona i inne produkty Zachodu zaczęły przedostawać się tym szslakiem do Chin.
Otwarcie szlaku jedwabnego umożliwiło też przekazanie krajom zachodnim chińskiej techniki hodowli morw jedwabników, technologi jedwabniczej, techniki wytapiania metali, drążenia studni, technologii produkcji ceramiki i porcelany, herbaty oraz wiedzy naukowo-kulturalnej z zakresu medycyny, astonomii, architektury, matematyki, muzyki, malarstwa itd. Tak samo szlakiem jedwabnym dotarły do Chin buddyzm, który wzwarł ogromny wpływ na posęp cywilizacji chińskiej, oraz ulugbione przez naród chiński owoce arbuzy, ogórki, marchew, granaty, orzechy włoskie i inne warzywa i owoce oraz cenne, rzadkie zwierzęta takie jak lwy, pawie, nosorożce itd. Wówczas wśród państewek w zachodnich krainach znajdowało się Qiuci, słynące z muzyki, która przez szlak jedwabny przekazana do wewnętrznych rejowów Chin, ale później zapomniana niewiadomo z jakich przyczyn. W ostatnich kilku latach stare nuty muzyki państewka Qiuci zostały rozszyfrowane przez chińskich muzyków, i ta muzyka, która milczała przez ponad tysiąc lat, znów rozbrzmiewa na współczesnej estradzie.
Z notatek o materiałach historycznych i studiów specjalistów wynika, że szlak jedwabny miał co najmniej trzy odgałęzienia. Głóna linia szlaku jedwabnego brała początek z Chang Anu i poprzez północno-zachodniej rejony Chin, wyżynę pamirską, Afganistan, pakistan, Iran, albo poprzez równinę Tulan i dorzecza Wołgi byłego Związku Radzieckiego biegła do Morza Środziemnego i Czarnego, i dalej za zachód do różnych państw europejskich i rejonów północnej Afryki. Oprócz tego byłyjeszcze dwie inne ważne linie, jedna z nich poprzez chińską prowincję Yunan docierała do krajów południowej Azji, druga poprzez Tybet prowadziła do Indii i Pakistanu.
|
|
|
