|
 |
| (GMT+08:00)
2004-05-02 17:26:17
|
 |
|
Wushu Chińska Sztuka Walki o długoletniej historii
CRI
 Zimowy poranek godzina piąta. Pekin jeszcze śpi. Na jednym z pekińskich osiedli 63 letni Pan Li, budzi syna i wnuka, ubierają się i biorą ze soba szable i lance, idą do małego parku niedaleko ich domu, by jak codzień ćwiczyć sztukę walki Wushu. Pan Li ćwiczy Wushu codziennie od kilkadziesięciu lat. W parku jest jeszcze kilkunastu starszych ludzi, którzy ćwiczą Wushu w stylu Taijiquan. O godzinie 6 rano w Szkole Sportowej Shichahai znajdującej się niedaleko od parku Beihai grupa dzieci w wieku od 5 do 14 również rozpoczyna ćwiczenia, po kilkanastu minutach ćwiczeń każde z nich jest spocone.
Ilu ludzi w Chinach uprawia Wushu, tego nie sposób policzyć. Chińskie Towarzystwo Wushu określa ilości uprawiających sztukę walki Wushu na około 80 milionów. W istocie sztuka walki Wushu głęboko zakorzeniła się w życiu Chińczyków. W szkołach podstawowych i średnich nauka Wushu jest obowiązkowa. W Chinach Wushu stanowi najstarszy sposób utrzymania tężyzny fizycznej. Dzieli się na niezliczone szkoły, takie jak szkoła południowa, północna, Shaolin i Wudang, i ponad sto stylów tzw. quan ? po polsku znaczy styl pięści lub styl ciosu, np. Changquan, Nanquan, Ditangquan, poza nimi w Wushu używa się jeszcze 18 rodzajów broni, m.in. szabli, lanc, miecza. Chińska sztuka walki Wushu w języku obcym określana jest jako Gongfu. W języku chińskim Gongfu ma jeszcze inne znaczenie, mianowicie oznacza czas. Opanowanie Gongfu wymaga poświęcenia wielu lat.
 Początki sztuki walki Wushu odnotowano już w czasach pierwotnych wspólnot. W walce ludzi o przetrwanie i polowaniach, podczas klęsk żywiołowych można dostrzec pierwotne postacie sztuki walki. Później kiedy Chiny znalazły się na etapie społeczeństwa niewolniczego i feudalnego częste wojny między plemionami i państwami, stwarzały dobre warunki do rozwoju sztuki walki Wushu. Można powiedzieć, że w różnych okresach historycznych sztuka walki Wushu była wykorzystywana podczas wojen. Poza tym w starożytnych czasach podczas skłania ofiar przodkom oraz Bogom nieba i ziemi, a także podczas innych uroczystości religijnych często tańczone ściśle z regułami Wushu. Wydaje się, że sztuka walka Wushu jest bardzo popularna w Chinach.
Pierwotna technika wojenna miała wielki wpływ na rozwój sztuki walki Wushu, w okresie Wiosen i Jesieni oraz Walczących Królestw w latach 770-221 przed naszą erą, książęta różnych państw w celach politycznych i wojskowych popierali rozwój sztuki walki Wushu. W tym okresie ćwiczenia Wushu uprawiane były bądź jednoosobowo, bądź przez dwie osoby ćwiczące razem. W czasach dynastii Han w latach 206 p.n.e. ? 220 n.e. zanotowano widoczny rozwój sztuki walki, zarówno pod względem formy jak i treści, wówczas sztuka walki Wushu, którą nazywano również Wuyi, nabrała charakteru sportowego. Za czasów dynastii Tang i Ming w latach 618 ? 1664 wysokimi nagrodami i różnymi tytułami zachęcano ludzi do nauki sztuki walki Wushu. Słynny generał Qi Jiguang napisał znaną książkę o technice wojennej i sztuce walki Wushu. Mimo że na początku dynastii Qing w latach 1644 ? 1911 uprawianie Wushu było zabronione, to sztuka ta przetrwała dzięki tajnym stowarzyszeniom, które ją kultywowały i rozwijały pomimo zakazu. Powstało wtedy kilkadziesiąt ważniejszych stylów sztuki walki i kilkaset układów. Jednak Wushu nie było jeszcze sportem w znaczeniu współczesnym.
 Dziś Wushu jest nie tylko sztuką walki, lecz także sztuką przyswojenia bogatej wiedzy narodu chińskiego, rozumienia jego kultury i sposobu pojmowania świata w ciągu kilku tysięcy lat. Dzięki takiemu podejściu do Wushu uprawiający Wushu zagranicą nie tylko uprawiają i uczą się sztuki walki, ale także starannie studiują kulturę chińską. Zagraniczni miłośnicy Wushu uważają, że chińska sztuka walki Wushu w istocie rzeczy jest sztuką połączenia ciała i duszy, a osiągnięcie wysokiego poziomu Gongfu wymaga nie tylko wytężonego ćwiczenia ciała, lecz także i starannego oczyszczenia duszy, oraz właściwego zrozumienia tradycji, kultury i filozofii Wushu.
|
|
|
