|
 |
| (GMT+08:00)
2005-03-07 14:49:15
|
 |
|
Szczyt kariery Romana Polańskiego - "Pianista"
CRI
W 2001 r. Polański rozpoczął w Polsce prace nad swoim najnowszym dziełem, "Pianistą" według pamiętników Władysława Szpilmana, kompozytora, który przeżył warszawskie getto. W jednym z wywiadów reżyser powiedział: "To najważniejszy film w mojej karierze. Emocjonalnie jest to oczywiście praca, której nie można porównać z niczym, co zrobiłem do tej pory, bo powracam do czasów, które ciągle pamiętam".
Z powodzeniem Polański zajmuje się także reżyserią teatralną. W 1997 r. sukces odniosła jego wiedeńska inscenizacja "Balu wampirów".
W 2000 roku został laureatem nagrody Feliksa za całokształt twórczości. Jest Doktorem Honoris Causa PWSFTViT oraz Honorowym obywatelem Łodzi, gdzie ma także swoją gwiazdę w Alei Sławy na ulicy Piotrkowskiej.
03 września 2002 roku Roman Polański otrzymał za całokształt twórczości filmowej Złote Berło - nagrodę Fundacji Kultury Polskiej.
Wielkie dzieło - "Pianista"
Zdjęcia do filmu rozpoczęły się 19 lutego 2001 w Niemczech, w starej willi w Poczdamie, którą przemieniono w niemiecką kwaterę główną. 2 marca ekipa filmowa przeniosła się do Belitz, małego miasteczka w byłych Niemczech Wschodnich. 15 marca w studiu Babelsberg w Berlinie, gdzie zbudowano scenografię przedstawiającą ulice warszawskiego getta, rozpoczęto realizację sceny ataku na getto. Zdjęcia trwały do 26 marca.
Pod koniec marca ekipa filmowa przeniosła się do Warszawy, gdzie przez prawie trzy miesiące realizowano film w plenerze, na ulicach warszawskiej Pragi. Ekipa musiała w niektórych miejscach przemalować fasady domów, w innych na specjalnych rusztowaniach postawić nowe. Zawieszono wiele szyldów, współczesne latarnie przerobiono na tzw. pastoralne, ul. Stalową ruszyły stare tramwaje. W zakładach Norblina umiejscowiono magazyny, noclegownie i warsztaty, w których pracowali Żydzi. W hotelu Saskim odtworzono kawiarnię w getcie, w której koncertował Szpilman.
Treść filmu
"Pianista" opowiada prawdziwą historię kompozytora Władysława Szpilamana, któremu udało się uniknąć deportacji do obozu koncentracyjnego. Przez długie lata wojny Szpilman ukrywał się i uciekał. Przy swym boku miał tylko jednego wiernego przyjaciela, który pomógł mu przetrwać ciężkie czasy. Tym przyjacielem była muzyka.
Film rozpoczyna się we wrześniu 1939 roku, gdy w Polskim Radiu 28-letni Szpilman gra podczas bombardowania nokturn cis-moll Chopina. Po wkroczeniu do Warszawy Niemcy wprowadzają restrykcje wobec ludności żydowskiej. Szpilman wraz z rodziną: rodzicami, dwiema siostrami i bratem, przeżywają pasmo upokorzeń. Pozbawieni środków do życia, wyprzedają obrazy, srebro, meble, a w końcu i największy skarb artysty: fortepian. Pod groźbą kary śmierci nosić muszą opaski z gwiazdą Dawida. Następuje kulminacja prześladowań: Żydzi zostają umieszczeni za murami getta. Szpilmanowie zamieszkują w centrum piekła, gdzie pół miliona ludzi stłoczonych jest na skrawku ziemi wielkości jednej dzielnicy. Przeżycie graniczy tam z cudem.
Nieludzkie okrucieństwo i niewyobrażalne cierpienia są codziennością. Szpilman zarabia na utrzymanie całej rodziny grając w kawiarni, gdzie spotykają się członkowie "elity getta": spekulanci, dziwki, alfonsi. Niemcy zaczynają wywozić Żydów do "obozów pracy na wschodzie" i Szpilmanowie, jak tysiące innych, zostają zagnani do bydlęcych wagonów. Szpilmana w ostatniej chwili wyciąga z szeregu skazańców znajomy żydowski policjant, który rozpoznaje go i ratuje mu życie. Rodzina ginie jednak w otchłani Holokaustu. Szpilman samotnie walczy o przetrwanie. Pracuje przyrozbiórce domów i na budowie. Z pomocą żydowskiego ruchu oporu udaje mu się uciec z getta, gdzie pozostało już tylko około 60 tysięcy Żydów. Przechowują go kolejno jego polscy przyjaciele. Z tego ukrycia jest świadkiem krótkiej, ale heroicznej walki żydowskich powstańców z przeważającą potęgą niemieckiej armii. Kiedy niebawem wybucha polskie Powstanie, Szpilman ponownie musi walczyć o życie. Osłabiony, wycieńczony i głodny, tuła się samotnie w ruinach zniszczonego miasta.
Na koniec znajduje schronienie w zrujnowanej willi, nieświadom tego, że mieści się tam główna kwatera wojsk niemieckich. Zostaje nakryty przez niemieckiego kapitana, który go przesłuchuje. Gdy Szpilman ujawnia, że jest pianistą, kapitan każe mu zagrać na znajdującym się tam fortepianie. Szpilman gra nokturn cis-moll Chopina. Wzruszony kapitan postanawia pomóc mu przeżyć. Wojna się skończyła. Szpilman znowu pracuje w Polskim Radiu. Dowiaduje się od znajomego o przetrzymywanym w radzieckiej niewoli niemieckim kapitanie, który twierdzi, że uratował Szpilmanowi życie i teraz prosi Szpilmana o pomoc. Gdy jednak Szpilman dociera do wskazanego obozu jenieckiego, znajduje tam już tylko puste pole.
|
|
|
