|
 |
| (GMT+08:00)
2005-05-09 10:38:26
|
 |
|
Droga Polski do Unii Europejskiej
CRI
Polska rozpoczęła proces integracji z Unią Europejską już po upadku systemu komunistycznego. Za oficjalną datę uznaje się rok 1988, kiedy to nawiązano stosunki dyplomatyczne z Europejską Wspólnotą Gospodarczą.
We wrześniu Polska rozpoczęła negocjacje z EWG w sprawie umowy o handlu oraz współpracy gospodarczej, którą podpisano ostatecznie rok później, w 1989 roku. Umowa przewidywała stopniowe znoszenie ograniczeń ilościowych nakładanych przez Wspólnotę na import towarów pochodzących z Polski, aż do całkowitego wyeliminowania w roku 1994. Wskutek realizacji umowy już w 1990 roku państwa członkowskie Wspólnoty stały się głównym partnerem handlowym dla Polski.
Pierwsze demokratyczne wybory w 1989 roku dobrze wpłynęły na prozycje o przyznaniu pomocy dla Polski i Węgier - państw, które najwcześniej podjęły trudną próbę wprowadzania reform ustrojowych. Była to podstawa prawna powstania programu PHARE , który rozszerzono później na inne państwa Europy Środkowej i Wschodniej. Jednocześnie powołano Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (EBOR), którego głównym celem miało być wspieranie transformacji ustrojowej w krajach byłego bloku wschodniego.
W lipcu 1989 roku utworzono Przedstawicielstwo Rzeczpospolitej Polskiej przy Wspólnotach Europejskich w Brukseli. Pierwszym ambasadorem RP przy Wspólnotą Europejską został Jan Kułakowski. Funkcję pełnomocnika powierzono Jackowi Saryusz-Wolskiemu.
Rok po utworzeniu przedstawicielstwa Polski złożono oficjalny wniosek o roszpoczęcie negocjacji umowy o stowarzyszeniu ze Wspólnotami Europejskimi. Konsekwencją tej umowy było powołanie pełnomocnika rządu ds. Integracji z Unią Europejską oraz pomocy zagranicznej. Struktury stworzone w Polsce i Brukseli miały zainicjować proces integracji z UE.
Rezultatem prowadzonych od 1990 roku obustronnych rozmów stał się wynegocjowany Układ Europejski ustanawiający stowarzyszenie Rzeczypospolitej Polskiej i Wspólnoty Europejskiej oraz ich państw członkowskich, zwany Układem Europejskim. Układ ten podpisano 16 grudnia 1991 roku. Umożliwił on rozwój handlu i stosunków gospodarczych między stronami, ustanowił zasady pomocy finansowej oraz ramy wspierania Polski w procesie wejścia do UE. Układ wszedł w życie w 1994 roku (część handlowa Układu weszła w życie jako umowa przejściowa, w dniu 12 marca 1992 roku).
W 1993 roku rząd opracował program działań dostosowujących polską gospodarkę i system prawny do wymagań Układu Europejskiego. Program ten określił ramy prowadzenia działań dostosowawczych w kolejnych latach. Stowarzyszenie nie gwarantowało członkostwa w Unii Europejskiej. Przełomowe znaczenie miała tu polityczna decyzja Rady Europejskiej z 21-22 czerwca 1993 roku, stwarzająca możliwość przystąpienia państw Europy Środkowej i Wschodniej do Unii po spełnieniu określonych warunków politycznych i gospodarczych. Warunki te spisano jako tzw. Kryteria kopenhaskie. Mówią one m.in. o konieczności osiągnięcia przez kraj kandydujący stabilności instytucji gwarantujących demokrację, o funkcjonowaniu gospodarki rynkowej, instnieniu potencjału mogącego sprostać konkurencji i siłom rynkowym Unii oraz o wypełnianiu celów unii politycznej, gospodarczej i walutowej.
|
|
|
