|
 |
| (GMT+08:00)
2005-06-09 15:38:13
|
 |
|
Znaczenie katedry gotyckiej
CRI
A jednak wchodząc do wnętrza gotyckiego kościoła odczuwamy wyraźnie, że każdy dostrzegalny element tego wielkiego systemu spełnia zadanie tektoniczne. Nie ma ścian, są tylko podpory; masa i ciężar sklepienia skupiły się jakby we włóknistej sieci żeber. Nie ma bezwładnej materii, jest tylko aktywna siła. Jednakże ten kosmos sił nie manifestuje się poprzez samo tylko ujawnienie funkcji tektonicznych, lecz poprzez "przekład" tych funkcji na swoisty system graficzny.
Estetyczne wartości architektury gotyckiej są, w wielkiej mierze, wartościami linearnymi. Bryła, masa zostają w niej sprowadzone do postaci linii, które jawią się jako figury geometryczne. Trzony kolumn, których zadaniem jest wspieranie, wyrażają tę funkcję dynamiką linii wertykalnych. Żebra zaznaczają ważne pod względem statycznym krawędzie, wzdłuż których przenikają się dwa "tunele" sklepienia krzyżowego.
I rzeczywiście, można wykazać, że żebro zawdzięcza swe początki zamiarom architekta, który chciał widzieć w krawędziach sklepienia krzyżowego nie miejsce przecięcia sferycznych powierzchni, lecz punkty przecięcia linii prostych, i tak krawędzie te prowadził. W tym "stadium pośrednim" - w czasie od około roku 1080 - nie dopuszcza się już, by krawędzie trzymały się krzywizn, opisywanych przez sklepienie, lecz "samowolnie" prostuje się je. Tak ważny element architektury jak sklepienie krzyżowo-żebrowe jest więc w tej mierze nie przyczyną, lecz wytworem geometrycznej "graficzności" stylu gotyckiego.
Niezwykłe znaczenie czynnika graficznego w gotyku nie wymaga już dziś szczególnego podkreślenia. Czynnik ten stanowi istotę stylu i podstawę jego estetycznej spoistości. Jest on jednak również środkiem, za pomocą którego architekt gotycki daje wyraz strukturalnym siłom działającym w budowli.
"Ich forma - pisze Jean Bony o konfiguracjach linii, jakie powołuje do życia system gotycki - stanowi, z pewną wprawdzie swobodą interpretacyjną, zapis tego, co dzieje się poza samymi liniami; wyraża też to, co architekci uważali za teoretyczny zrąb budowli". Z tego punktu widzenia gotyk jest rzeczywiście "funkcjonalistyczny", zwłaszcza gdy go porównać z romanizmem. Ów zaś szczególny "geometryczny funkcjonalizm" - jak by go można nazwać - nabiera osobliwej wagi w zestawieniu z podstawową ideą, której wyrazem ma być świątynia chrześcijańska.
Budowla kościelna jest, w kategoriach symbolicznych i liturgicznych, obrazem Nieba. Relacja ta była przy każdej okazji podnoszona przez średniowiecznych teologów. Kanoniczne formuły obrzędu konsekracji kościoła powołują się wyraźnie na pokrewieństwo, jakie zachodzi pomiędzy wizją Jeruzalem niebieskiego, opisanego w Apokalipsie, a budową, która ma powstać.
Dla podkreślenia tych symbolicznych treści budowli kościelnej w przedstawieniach Sądu Ostatecznego widniejących w portalach romańskich, nadawano niekiedy siedzibom niebian postać bazylik (Conques); mnich zaś, który zdobił rękopis obrazem Nieba "nie znajdował stosowniejszej po temu formuły niż przedstawienie apsydy kościoła". W świątyni romańskiej symbolikę tę unaocznia zazwyczaj - umieszczone w apsydzie - monumentalne przedstawienie Chrystusa tronującego w otoczeniu niebiańskiego dworu; niekiedy pojawiają się nawet wyobrażenia Jeruzalem niebieskiego (St-Chef; San Pietro w Civate).
Przedstawienia takie ukazują duchowne podłoże, na jakim wyrastał "antyfunkcjonalizm" sztuki romańskiej i bizantyjskiej. Mistyczne doznania, jakie mają obudzić w wiernym tego rodzaju malowidła ścienne czy mozaiki, nie są z tego świata; zobrazowana tutaj niebiańska wizja każe nam zapomnieć, że znajdujemy się w budowli z kamienia i zaprawy, wewnętrznie przekroczyliśmy już bowiem próg świątyni niebiańskiej.
|
|
|
