W lokalnym szpitalu w powiecie Xiushui w prowincji Jiangxi przebywało ponad 200 rannych żołnierzy, 95% z nich miało świerzb, czerwonkę i grypę. Podczas pobytu w Xiushui Becker codziennie wykonywał 5 do 6 operacji, choć warunki medyczyne były bardzo złe - brakowało penicyliny, chininy i innych antybiotyków. W swoim pamiętniku napisał: „Byłem bardzo zadowolony, że mój pacjent stopniowo zdrowiał po operacji". Ni Huiru mówiła, że największym problemem Beckera były wszy na żołnierzach, które przenoszą wirusy. Aby ich się pozbyć Becker sam robił narzędzia do sterylizacji wykorzystując do tego lokalne materiały.

Po zakończeniu wojny zagraniczni lekarze Korpusu wrócili do ojczyzny, ale Becker zdecydował się pozostać w Chinach jako dyrektor zespołu medycznego generalnego zarządu pomocniczego ONZ w północnej części Chin, gdzie odpowiedzialny był za organizowanie dostaw żywności i lekarstw. W 1946 roku w mieście Yantai w prowincji Shandong odkrył chorobę zakaźną - leiszmaniozę. Dlatego zbudował tam mały szpital i założył laboratorium. Po kilku badaniach zidentyfikował przyczyny chroby i leczył pacjentów lekarstwami z USA.

W 1947 roku wrócił do Niemiec, gdzie kontynuował studia medyczne. Ze wspomnień córki Katrin Becker wynika, że jej ojciec bardzo cenił swoje przeżycia w Chinach i długo przechowywał porcelanę, malarstwo, książki i zdjęcia z Chin w swoim domu. Katrin powiedziała, że jej ojciec zawsze wspomniał swoje przeżycia, miały one dla niego duże znaczenie. Był bardzo dumny z tego, że pomagał Chińczykom podczas wojny. Zou Ningyuan stwierdziła, że kiedy Chiny przeżywały ciężkie czasy, cudzoziemscy lekarzy przybyli do Chin i pomagali Chińczykom nigdy nie narzekając na trudne warunki materialne. Musimy pamiętać o ich oddaniu i poświęceniu.

Aby upamiętnić oddanie Międzynarodowego Korpusu Medycznego, a także by więcej osób mogło poznać ich przeżycia, małżonkowie Zou Ningyuan i Ni Huiru napisali książkę Kiedy świat był młody, w której opowiedzieli o historii lekarza Rolfa Beckera i jego kolegów. Zou Ningyuan napisał, że ludzie powinni myśleć o celu swojego życia, dodając, że od dawna chcą realizować marzenie „Jednego świata". A jeżeli wszyscy pomogą sobie wzajemnie, świat będzie piękniejszy.