Tak naprawdę jednak bardziej popularna za granicą jest pierwsza powieść Li Era "Koloratura". Opowiada ona o krótkim życiu Ge Rena, jego politycznych aspiracjach i doświadczeniach miłosnych. To powieść o losach człowieka wśród zawirowań historii. Bohaterowie o różnych cechach i tożsamościach opowiadają historyczną tajemnicę z bardzo różnych perspektyw. Li Er ocenia własną twórczość tak:

"Uważam, że 'Koloratura' jest lepsza, ale jej przekład bardzo trudny. Mimo tego, popularność zagranicznych wydań 'Koloratury' jest znacznie większa niż 'Wiśni na drzewie granatowca'. Pewien południowokoreański krytyk powiedział mi, że powieść ta będzie się w Korei Południowej sprzedawać przez 20 lat. 'Koloratura' popularna jest także w Niemczech, gdzie również istnieje doświadczenie socjalizmu i doświadczenie rynku. Czytelnicy mogą się z tej powieści dowiedzieć, jak takie doświadczenie traktują Chińczycy. To ich bardzo interesuje."

Li Er urodził się w roku 1966 w Jiyuan w prowincji Henan. W roku 1987 ukończył studia sinologiczne w Akademii Pedagogicznej Wschodnich Chin. Działalność literacką rozpoczął pod koniec lat osiemdziesiątych. Opublikował wówczas trzy zbiory opowiadań: "Gadatliwy głuchoniemy", "Zapomnienie" oraz "Nocny spacer po bibliotece". W styczniu 2002 roku Ludowe Wydawnictwo Literackie opublikowało "Koloraturę", która natychmiast wywołała wielki oddźwięk w kraju i za granicą. Krytycy powszechnie uznali, że to jedna z najlepszych chińskich powieści w sezonie 2001-2002. Sprzedała się w prawie stu tysiącach egzemplarzy, zdobyła pierwszą w XXI stuleciu Nagrodę Dingjun, a także została nominowana do Nagrody im. Mao Duna.

Mówiąc o własnych doświadczeniach twórczych, Li Er stwierdza, że miał dużo szczęścia. Sądzi, że wśród nas mogą być znakomici pisarze, o których nic nie wiemy. On sam jest bardzo pracowity, ale nie należy do autorów płodnych. Pisarz mówi:

"Pisanie pozbawiło mnie wielu życiowych przyjemności. Muszę siedzieć w domu i pisać, co przypomina siedzenie w pracy. Chcę wyrazić słowami moje odczuwanie świata. Często mówi się, że w obliczu śmierci pisarza ogarnia żal. Żałuje nie tego, że nie stworzył dobrych dzieł, lecz tego, że on nie zdołał wyrazić wszystkich swoich wrażeń i odczuć, w tym i tego ostatniego – doświadczenia śmierci."

Od momentu rozpoczęcia swojej pracy twórczej Li Er był świadkiem dramatycznych zmian w chińskim społeczeństwie. Pisarz uważa, że dekada Chińczyków odpowiada stuleciu Europejczyków. Jest bardzo wdzięczny tej epoce za tak bogate życiowe doświadczenia, które stanowić mogą tworzywo dla literatury. Li Er podsumowuje własną drogę twórczą tak:

"Kiedy byłem młody, wyrażałem swoje uczucia w sposób bardzo prosty i bezpośredni, teraz jednak piszę bardziej subtelnie. W przeszłości chciałem opisywać wodę, zmarszczki na rzece i fale, a teraz piszę o korycie i kamieniach. Chcę jeszcze wniknąć w kwestie bardziej rzeczywiste i prostymi słowami wyrazić bardziej skomplikowane emocje."

Li Er lubi żartować, jest mocno związany ze swoją rodziną, a najbardziej podziwianą przez niego postacią jest Konfucjusz. Pisarz mówi o sobie, że jest osobą wewnętrznie sprzeczną. Lubi wielokrotnie poprawiać swoje utwory, co sprawia, że nie powstaje ich wiele. Co za tym idzie, honoraria autorskie zmniejszają się, żona pisarza narzeka, ale on sam nie chce zmienić pisarskich nawyków.