Historia ta była przekazywana z generacji na generację i romantyczny urok białego rumaka nadal można odczuć w melodiach granych na tym instrumencie, mimo że obecnie nie wygląda on jak instrument zrobiony przez Su.

Zapiski historyczne pokazują, że w roku 1206, kiedy Genghis Khan zjednoczył wszystkie pastewne mongolskie plemienia, matouqin znany był pod nazwą chao'er.

Instrumenty, na których gra się obecnie, mają na swoim czubku wyrzeźbioną głowę konia oraz pudło rezonansowe w kształcie eszelona. Ich struny i smyczki wykonane są z włosów końskiego ogona. Instrumenty te produkują słodkie i głębokie melodie. Niektórzy wierzą, że Marco Polo zabrał jeden z tych instrumentów wracając do domu, co przyczyniło się do rozwoju zachodnich instrumentów strunowych w Europie.

W różnych miejscach Autonomicznego Regionu Wewnętrznej Mongolii matouqin jest inny. Może on się różnić nazwą, budową, tonem i stylem gry. W części zachodniej znany jest jako Molinhu'er, a w części wschodniej jako Chao'er. Tradycyjnie muzycy grają na tym instrumencie dwoma sposobami. Jeden to Horqin, popularny na wschodzie, który
produkuje przyjemny dźwięk. Drugi to Tu'erhute Clan, grany w części zachodniej, który produkuje dźwięk bardziej klarowny i żywy.

W przeszłości, z powodu głębokiego i łagodnego tonu, matouqin używany był do grania podczas opowiadania ludowych legend i śpiewania ludowych pieśni. Dużo ulepszony, zarówno pod względem kształtu, jak i materiału, obecnie instrument ten jest używany w koncertach na wielką skalę. Gra się na nim partie solowe, a także używa się go w unisonie, na koncertach, a nawet na występach symfonicznych.