Mo Yan otrzymał Nagrodę Nobla.

Relacje między Jinghe a jego pierwszą miłością komplikuje fakt, że nie mogąc doczekać się powrotu ukochanego Nuan wyszła za mąż za innego. Jako że kobieta kuleje, nie jest najlepszą partią we wsi. Jedynym konkurentem do jej ręki staje się inny miejscowy niepełnosprawy – głuchoniemy, którego wszyscy nazywają po prostu Niemowa. To chyba najlepsza, choć drugoplanowa rola w tym filmie. W oddanego, choć czasem budzącego politowanie, męża Nuan wcielił się japoński aktor Teruyuki Kagawa. Za tę kreację otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Tokio.

Film kończy się powrotem Lin Jinhe do miasta. Trudno było by się zresztą spodziewać innego zakończenia tej historii. Krótki pobyt w rodzinnych stronach, który jest jednocześnie powrotem w sensie czasowym, bo pozwala głównemu bohaterowi sięgnąć do dawnych przeżyć i emocji, nie jest jednak bez znaczenia. Jak mówi sam Lin Jinhe: „Moja obietnica była źródłem mojego żalu. Każdy zrobił kiedyś coś złego, ale nie każdy ma szansę to zło naprawić. Mogę więc powiedzieć, że miałem szczęście. Moje zapomnienie jest moją tęsknotą. Nie da się zapomnieć o swojej pierwszej miłości, nawet jeśli nigdy nie wróci się w rodzinne strony. Można więc powiedzieć, że Niemowa miał szczęście. Moje zmartwienie jest moim pocieszeniem. Niemowa dał Nuan coś, czego ja nie potrafiłbym jej dać. Można więc powiedzieć, że Nuan też miała szczęście."

Myślę, że w głębi serca każdy nosi wspomnienie o dawnej miłości. Ta uczucie cenne nie tylko dlatego, że miłość ta kwitła, gdy było się w najlepszym wieku, kiedy czas jakby stał w miejscu, a wszystkie obietnice wydawały się tak wiarygodne.

W najstarszym chińskim zbiorze poezji, czyli pochodzącej sprzed ponad 2,5 tysiąca lat Księdze Pieśni, jest taki wers: „Pożegnanie przed wojną/ Wzajemne przysięgi/ Trzymamy się za ręce/ Wspólnie się starzejemy". Niektórzy uważają, że chodzi tu o relacje między towarzyszami broni, ale większość Chińczyków interpretuje te słowa jako oczekiwania dotyczące miłości. Zbliża się wojna, mąż wkrótce pójdzie na front i nie wiadomo, czy wróci. Być może jest to pożegnanie na zawsze, ale on i tak obiecuje żonie, że na pewno wróci i towarzyszyć jej będzie do końca życia.

W dzisiejszych czasach jest już oczywiście zupełnie inaczej niż w czasach ciągłych wojen. Śmierć rzadko staje się przyczyną utraty ukochanej osoby, ale czasem zmiana miejsca i czasu może być dla miłości nawet poważniejszym zagrożeniem. Młody Jinhe był głęboko zakochany w Nuan. Kiedy zapewniał jej ojca, że po nią wróci, na pewno szczerze zamierzał to zrobić. Niestety, Nuan czekała długo, ale się jego powrotu nie doczekała.

Pod koniec filmu Jinghe obiecuje Nuan, że będzie jej pomagać, jeżeli będzie miała w życiu jakiekolwiek problemy. Przekonuje ją przy tym, że nadal jest tym samym człowiekiem. To niestety nie jest prawda. Po dziesięciu latach mieszkania w mieście Lin Jinghe jest już innym człowiekiem, a wraz z nim samym zmieniła się jego miłość do Nuan. W jego życiu są inne, ważniejsze sprawy, a także inne, bardziej drogie mu osoby. Czas, który spedził z Nuan, rzadko powraca we wspomnieniach, wywołując za każdym razem ciepłe uczucia, ale i poczucie winy.

Na drodze, którą nazywamy „dorastaniem" czy "dojrzewaniem", w zapomnienie popada mnóstwo marzeń i miłości, które wcześniej tak bardzo nam były drogie. Dlatego niewielu ludzi spogląda wstecz. Oznaczałoby to bowiem, że utknęliśmy w jednym punkcie. W głębi serca powtarzamy jednak te sceny wielokrotnie, aby ożywić dawne wzruszenia. Pamięć o miłości złożona w rodzinnych stronach jest dla każdego człowieka jak prywatne lotnisko - nieważne jak daleko i wysoko latasz, w końcu musisz wrócić na lotnisko macierzyste, aby naprawić uszkodzenia. Dopiero wtedy możesz ponownie wzbić się na wyżyny.


1 2