1 stycznia 2013 roku, Nankin, brzeg Jeziora Xuanwu.
Delikatne promienie słoneczne padają na pożółkłą trawę. Cały czas powiewa zimny wiatr. Na południu Chin, mimo niskiej o tej porze roku temperatury, wielu ludzi decyduje się spędzić pierwszy dzień stycznia na spacerach.
Spora grupka zebrała się wokół kobiety w średnim wieku, która po mistrzowsku radzi sobie z żonglerką diabolo. Jednocześnie obraca dwoma: jednym wokół szyi, a drugim na wysokości kolan. Wykazuje przy tym niesamowitą sprawność.
W pobliżu zobaczyć można wielu miłośników diabolo, którzy popisują się najróżniejszymi sztuczkami. Potrafią np. obracać dwa diabolo na jednym sznurku albo poruszać diabolo wielkości garnka. 48-letni amator tej zabawy mówi:
„Jestem miłośnikiem diabolo, którym zacząłem się bawić 2 lata temu. Zabawa ta ma wiele zalet. Jest np. formą ćwiczeń, szczególnie dla ramion i kręgów szyjnych. Dzięki tej zabawie poznałem wielu ludzi, jestem radosny i pogodny. Diabolo występuje w setkach wersji. Podstawowe rodzaje są trzy: jednokulowe, dwukulowe oraz nietypowego kształtu."

W całych Chinach jest mnóstwo miłośników zabawy diabolo. W zasadzie w każdym parku w kraju można napotkać ludzi w różnym wieku żonglujących tą zabawką. Stała się ona zresztą znana również poza Chinami, po tym jak pokazano ją całemu światu przy okazji Igrzysk Olimpijskich w Pekinie. W kraju diabolo wpisano na narodową listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego jako jedną z pierwszych tradycji, w momencie tworzenia pierwszej wersji listy.
Na czym polega ta niezwykła atrakcyjność diabolo? Jakie są jej źródła? Nasz reporter postanowił się tego dowiedzieć, odwiedzając pekińskie Muzeum Diabolo, które powstało w roku 2008 i znajduje się w tradycyjnym pekińskim domu z dziedzińcem wewnętrznym w Hutongu Xiaoxing. Wszystkie pracujące w tym muzeum są woluntariuszami. Zwiedzający mogą tu poznać historię diabolo i nauczyć się nim bawić.

Muzeum Diabolo w Pekinie