Taki parasol, jak znamy obecnie, wynaleziono w końcu IV wieku naszej ery w Chinach. Wcześniejszy typ, wykonany z jedwabiu, używany był już od wielu wieków jako przykrycie rydwanu podczas deszczu. Właściwy parasol pojawił się jednak za pranowania dynastii Wei (w latach 386 - 532 naszej ery). Zamiast jedwabiu użyto w nim specjalnego rodzaju ciężkiego, impregnowanego papieru z kory drzewa morwowego. Parasol służył zarówno do ochrony przed deszczem, jak i przed słońcem. Cesarz z dynastii Wei używał parasola w kolorach czerwonym i żółtym, podczas gdy zwykli ludzie mieli parasole niebieskie. Parasole stały się czymś zwykłym i w roku 1086 Shen Gua użył pojęcia parasola jako analogii opisowej, mówiąc o astronomicznych "księżycowych rezydencjach" na niebie, rozchodzących się promieniście od bieguna niebieskiego, "jak pręty w parasolce".

Do końca XIV wieku dostępne musiały być zarówno parasole z jedwabiu, jak i z impregnowanego papieru, ponieważ w roku 1368 dekretem cesarskim obwieszczono, że jedwabne parasole zostały zarezerwowane na wyłączny użytek rodziny cesarskiej. Prawo to niewiele mówi o dynastii Ming, która je ogłosiła , ale być może warstwy rządzące uważały, że ludzie z jedwabnymi parasolami wywyższali się. Wydaje się, że parasol nabrał wtedy dosyć symbolicznego znaczenia. Używano go podczas ceremonii, a cesarz wręczał specjalne, oznaczone parasole swoim najbardziej zaufanym urzędnikom.
Nie do końca wiadomo, jak i wtedy parasol dotarł do Europy. Być może papierowe parasole sprzedawane w Chinach przywieziono do Europy, skopiowano i wkrótce zapomniano o ich rodowodzie.