Theodor Bergmann autor książki „Internationalisten an den antifaschistischen Fronten. Spanien - China – Vietnam" wydanej przez VSA-Verlag Hamburg 2009 - wymieniając Polaków zaangażowanych w działania wojenne przeciwko Japoni podaje jedynie trzy nazwiska medyków Mosesa Flato, Wolfa Jungermann-Jungery i Wiktora Taubenfligela. Dodatkowo wymienia urodzonego w Polsce dziennikarza Israela Epsteina, który całe swoj życie związał z ChRL.
Kolejną postacią utrwaloną na kamiennej płycie w Tuyunguan jest doktor Wiktor Taubenfligel. Wiktor Taubenfligel ( możemy spotkać się z pisownią Victor Taubenfligel, znany w ChRL jako doktor Tao Weide ) urodził się w Łodzi w 1909 roku. Jego rodzicami byli Aron i Sura Jacheta Taubenfligel. Przed II wojną światową związany był z ruchem komunistycznym. Używał pseudonimu Julio. Uzyskał wykształcenie medyczne. Specjalizował się w chirurgii. Uczestniczył po stronie wojski republiki w wojnie hiszpańskiej, a następnie w ramach Międzynarodowego Korpusu Medycznego zaangażował się w niesienie pomocy ludności chińskiej w wojnie przeciwko Japonii. Kolejne miesiące wojenne spędził walcząc po stronie amerykańskiej w Birmie. Do Polski powrócił po wojnie. Przez kolegę dąbrowszczaka Grzegorza Korczyńskiego ściągnięty został do Gdańska. Podął pracę na Akademii Medycznej. Pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Zakładowego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W okresie nagonki na ugrupowania byłych dąbrowszczaków został aresztowany. Postawiono mu zarzut współpracy a Amerykanami. Zwolniono go z aresztu na skutek interwencji odwiedzjącego Polskę premiera ChRL Zhou Enlaiema, który podobno w trakcie rozmów z premierem Polski Józefem Cyrankiewiczem wyraził chęć spotkania się z przyjacielem z czasów wojny japońsko-chińskiej. Wolne chwile spędzał na polowaniach. Jako myśliwy był członkiem Koła Łowieckiego „Wybrzeże". W latach 1965-1968 jako docent kierował I Kliniką Chirurgii Akademii Medycznej w Gdańsku. Na skutek wypadków 1969 roku oraz ataków antysemickich na Polaków pochodzenia żydowskiego opuścił Polskę. Wyjechał do Kanady. Tam zmarł w 1994 roku.
Doktor Frantisek Kriegel to kolejny, pochodzący z Polski, bohaterski medyk, który służył ludności chińskiej w czasie działań wojennych. Frantisek Kriegel urodził się w rodzinie galicyjskich Żydów 10 kwietnia 1908 roku. Do 1 listopada 1918 roku Stanisławów leżący w Galicji przynależał do ówczesnych Austro-Węgier. Następnie od 1 listopada 1918 roku do maja 1919 roku było administrowane przez Zachodnioukraińską Republikę Ludową. Następnie do 16 sierpnia 1945 roku Stanisławów był pod administracją Polską. Od zakończenia II Wojny Światowej Stanisławów już jako Iwano Frnakiwsk przynależy do Ukrainy. Skomplikowana historia miasta, w którym urodził się Kriegel wpłynęła też i na jego losy. Pochodząc z obszarów byłej Polski po wojnie związał się Czechosłowacją, gdzie pełnił szereg ważnych politycznych funkcji. Gdy miał 10 lat zmarł mu ojciec, który z zawodu był budowlańcem. Wówczas został pod opieką matki i dziadka. Dzięki ich skromnej pomocy wyjechał do Pragi, gdzie w 1934 roku skończył studia medyczne na Uniwersytecie Karola. W międzyczasie dorabiał sobie wykonując różne prace zarobkowe, między innymi pracował w sklepie obuwniczym oraz sprzedawał kiełbaski na stadionie podczas meczy piłkarskich. Zaznawszy biedy oraz doświadczony przez życie w okresie wielkiego kryzysu światowego wstąpił do Komunistycznej Partii Czechosłowacji. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w I Klinice Chorób Wewnętrznych w Pradze. W grudniu 1936 roku wstąpił do Międzynarodowej Brygady i jako lekarz w stopniu majora uczestniczył w wojnie domowej w Hiszpanii. Po przegranej wojsk republikańskich, z uwagi na okupację Czech przez faszystowskie Niemcy oraz antyżydowskie nastawienie najeźdźców, nie mógł powrócić do Czechosłowacji. Przez Pireneje dotarł do Francji, gdzie został internowany w Saint Cyprien. Odpowiadając na apel Norweskiego Czerwonego Krzyża dołączył do grupy 20 medyków i wyjechał do Chin, gdzie jako lekarz niósł pomoc miejscowej ludności. Ostatnie miesiące wojny spędził w Indiach i Birmie walcząc po stronie wojsk chińskich i amerykańskich. W listopadzie 1945 roku wrócił do Czechosłowacji. Pracował jako lekarz, jednocześnie zaangażowany był w działalność partii komunistycznej. Był członkiem Komitetu Wojewódzkiego Komunistycznej Partii Czechosłowacji. W latach 1949-1952 był wiceministrem zdrowia. Po antysemickich czystkach został odsunięty od władzy i pracował jako lekarz w firmie Tatra. W 1957 roku został naczelnym lekarzem Szpitala Vinohradskiego w Pradze. W 1960 roku wyjechał na Kubę, gdzie wspierał rząd Fidela Castro jako doradca medyczny. Po powrocie do Pragi w 1964 roku został posłem, a w 1966 roku członkiem Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Czechosłowacji. Równolegle, nie tracąc kontaktu z medycyną, w latach 1963-1965 pracował jako lekarz naczelny w Instytucie Reumatologii w Pradze, a następnie do 1969 roku jako lekarz naczelny szpitala płucnego w Pradze. W 1968 roku w trakcie wydarzeń Praskiej Wiosny opowiedział się po stronie narodu i Aleksandra Dubczeka. W związku ze swoją deklaracją 30 maja 1969 roku został wydalony z partii. W 1970 roku przeszedł na emeryturę. Był jednym z pierwszych sygnatariuszy Karty 77.
