"Er ren zhuan" wywodzi się z obszarów wiejskich północno-wschodniej części Chin. Z początku była to rozrywka samych chłopów, a pokazywane w ten sposób historie inspirowane były życiem na wsi. "Er ren zhuan" pokazywał ludowe zwyczaje, uczucia i dążenia chłopów. Z biegiem czasu zaczęli pojawiać się zawodowi artyści, dzięki którym "er ren zhuan" rozprzestrzenił się szybko w całym regionie.

Na przestrzeni niemal 300 lat "er ren zhuan" wzbogacał się nieustannie o nowe elementy: pieśni ludowe, melorecytacje, operę, akrobacje, a nawet musicalu. Dzięki temu "er ren zhuan" oglądać można jako dramat, słuchać go jako melorecytacji, a także cieszyć się nim jak musicalem.

W latach 80-tych ubiegłego wieku powstał Zespół Sztuki Ludowej Prowincji Jilin, co dla "er ren zhuan" oznaczało początek nowego etapu rozwoju. Najpopularniejszym przedstawieniem z tego okresu był skecz "O powrocie pucharu", dzięki któremu Han Ziping i Dong Wei stali się idolami wiejskiej publiczności. Han Ziping tak wspomina ten okres:

„Kiedyś 'er ren zhuan' był sztuką nieco wulgarną, ale po powstaniu Zespołu Sztuki Ludowej Prowincji Jilin podjęliśmy ogromny wysiłek na rzecz podniesienia jakości literackiej scenariuszy, a także profesjonalizacji wszystkich innych aspektów, w tym oświetlenia, efektów scenicznych, rekwizytów i kostiumów. Z całej prowincji wybraliśmy najlepszych wykonawców i w ten sposób zapoczątkowaliśmy nowy etap w rozwoju 'er ren zhuan'. Daliśmy tej sztuce zupełnie nowe oblicze. Nawet widzowie, na których wcześniejsze pokazy 'er ren zhuan' zrobiły kiepskie wrażenie, polubili występy Zespołu Sztuki Ludowej Prowincji Jilin. Te kilkanaście lat było dla nas wspaniałym okresem. Występowaliśmy w Pekinie, nawet przed najwyższymi władzami państwa."

W latach 90-tych XX wieku sztuka "er ren zhuan" weszła w okres kryzysu. Wynikało to z konkurencji ze strony kinematografii i telewizji, jak również ograniczeń, jakie narzucała działalność w ramach państwowego zespołu artystycznego. Ma Pu'an, który jest prezesem firmy organizującej występy "er ren zhuan", tak wspomina lata 90-te:

„Było bardzo kiepsko. Nie było za bardzo gdzie występować, nie było dobrych wykonawców, nie było więc i widzów. Codziennie wieczorem czekaliśmy przy wejściu na widzów. Często przychodziło niewielu - kilkanaście osób do sali, w której pomieścić można było tysiąc."