II. Polska sztuka tradycyjna (XVI-XVII w.)

Poczet królów i książąt polskich

figurkę z porcelany „Polski pocałunek"

kielich mszalny

W wieku XVI i XVII Polska osiągnęła szczyt swojej potęgi politycznej i gospodarczej. Wraz z nim nastąpił rozkwit oryginalnej kultury, będącej połączeniem tradycji Wschodu, Zachodu i rodzimych. Okres ten nosi nazwę sarmatyzmu i odnosi się do barokowej formacji kulturowej opierającej się na przekonaniu, że szlachta polska wywodzi się od Sarmatów – starożytnego ludu, który zamieszkiwał ziemie pomiędzy Dolną Wołgą i Donem. To powszechne przyjęcie teorii sarmackiej genezy narodu i państwa polskiego było wyrazem poszukiwań odległej tradycji historycznej i swego miejsca pośród innych narodów z bogatą przeszłością. Można powiedzieć, że dla Polaków Sarmaci mieli podobne znaczenie co starożytni Germanie dla Niemców.

zbroję husarską

obraz „Rolka sztokholmska – procesja ślubna Konstancji Austriaczki i Zygmunta III wjeżdżająca do Krakowa"

Idea sarmatyzmu wywarła doniosły wpływ na polską umysłowość, obyczaje i kulturę tamtych czasów. Ducha tej kultury najlepiej oddaje malarstwo, zwłaszcza malarstwo portretowe, tzw. portrety sarmackie. Szczególną odmianą wczesnej sztuki portretowej były portrety trumienne. Nie występują one praktycznie nigdzie poza Polską. Wiąże się to z bardzo rozbudowanymi ówczesnymi obrządkami pogrzebowymi.

W tej części ekspozycja podzielona została na kilka grup tematycznych, takich jak: Portrety, Stroje, Broń i Zbroje, Medaliony. Spośród wystawionych dzieł warto wymienić obraz „Poczet królów i książąt polskich" (3), figurkę z porcelany „Polski pocałunek" (4), kielich mszalny (5), zbroję husarską (6), obraz „Rolka sztokholmska – procesja ślubna Konstancji Austriaczki i Zygmunta III wjeżdżająca do Krakowa" (7).

1 2 3 4 5 6